etdiyim kimi mehv ederem!...
-Onun başına geldi, he?!...
-He...Şükür ele ki, senin başına gelmedi...
-Men nedense bezi şeyleri xatırlaya bilmirem...Axı niye?!...
-Çünki bele lazımdır!...
-A!...Demek burdasınız, menim canlarım...
Mehriban qapının ağzında dayanaraq onları sevgiyle seyr edirdi...

* * *
-Oqtay, camaat..
-Humay, bizden başqa heç kim yoxdur...Hem de ki men "Camaat ne deyer?!" prinsipi ile yaşayanlardan deyilem...
Humayla Oqtay qumluqların üzerinde uzanmışdılar.Oqtay onun boynna zerif öpüşler qondururdu.Humay her öpüşden mest olurdu.
-Oqtay, bir şey soruşmaq isteyirem...
Oqtay başını qaldırıb onun gözlerine badı.
-Soruş...
-Aygün...O, nece olacaq?!...
-Sağalacaq, narahat oma...Xalamla danışmışam...Almaniyanın en peşekar psixiatrları ile ddanışıqlar aparıb...
-İndi bacımı ora göndereceyik?!...
Humayın sesi titreyirdi.Gözlerinden süzülen yaşları Oqtay barmağı ile silmeye bşladı.
-Ağlama...Sene ağlamaq yaraşmır...
Bu zaman her ikisinin telefonu zeng çaldı.İkisi de bir-birlerine baxıb gülümsediler.Telefonları çıxardıb ekrnabaxdılar.Kinayeli tebessümle bir-birlerine baxdılar.
-Fuad...
-Nergiz...
-Humay, o telefonu mene ver!...
Humayın elinden telefonu alan Oqtay celd ayağa qalxdı.Her 2 telefonu denize atdı.Humay onun hereketine deli kimi gülmeye başladı.
-Day bele yox ki!...
Oqtay bunu deyib ponun yanına geldi.Elini uzadıb dedi:
-Gel...
Humay gülümsemesini güc-bela ile keserek ona uzadılmış elden tutdu.Oqtay qıvraq hereketle onu qaldırdı.
-İndi?!...
Humayın teeeccüble soruşduğu suala hiyleger güülümsedi.
-Oqtay, senin bu hiylegerliyin sene baha başa gelecek, xeberin olsun...
Oqtay onu özüne daha da yaxınlaşdırdı.
-Nilmek olmaz...
Oqtay bu sözleri deyib Humayın elinden tutdu.Ve denize doğru getmeye başladılar.
-Oqtay, vallah sen delisen..
-Aha...Senin delinem,Humay...
Artıq bele qeder denize girmişdiler.
-Oqtay, men qorxuram...
-Qorxma...Gel...
Oqtay onun elinden tutub daha da derinliye apardı.
-Biz burda neyleyeceyik

<< 1 ... 191 192 [193] 194 195 ... 213 >>