özünden güc toplamaalısan!...O adamın senin üzerinde hökmranlıq etmesine icaze verme!..."
Öz-özüne teselli vermeye çalışsa da, gözlerinden süzülen yaş dayanmaq bilmirdi.Qalxıb çarpayının üstünde oturdu.Dizlerini elleri ile qucaqlayıb çenesine dayaq verdi.
Birden astaca qapı döyüldü.Humay evvel diksinse de, sonra sakitleşdi.Başını dzilerinin üstüne qoyub hıçqırığını boğdu.
-Rahat buraxın meni!
-Canım,-Nergizin mülayim sesi eşidildi.-Menem...Aç qapını, lütfen...
-Nergiz, xahiş edirem, rahat burax meni,-deyib elinin tersi ile göz yaşlarını sildi.
-Humay, bacım menim...Xahiş edirem, bele eleme...
Nergizin yalvarış dolu sözlerinden sonra ayağa qalxıb qapıya yaxınlaşdı.
-Teksen?-titrek sesle soruşdu.
-He, bacım, tekem.
Humay gözlerini berk yumub elini desteye atdı.Derinden nefes alıb desteyi burdu.Nergiz qapının ağzında dayanıb narahat baxışlarla ona baxdı.
-Keç,-asta sesle deyib gözlerini açdı.
-Humay,ağlama,-deyib onun üzünü elleri arasına aldı.-Yalvarıram...Ağlama...Ne olar...
Nergiz qapını kilidleyib çarpayıda eyleşdi. Nergiz ona baxanda üreyi ağradı sanki.O da gelib Humayın qarşısında eyleşdi.Humay yene dizlerini qolları qucaqlyın çenesne dayaq vermişdi.Baxışlarında bir sönüklük, bir ümidsizlik var idi sanki.
-Humay, yalvarıram...Bir söz de...Kimi isteyirsen söy-döy, amma danış...Seni bele görmek meni mehv edir...Humay, seninleeyem, eşidirsen meni?-Nergizin gözleri doldu.
Humay key kimi Nergize baxdı.
-Bacarmıram, Humay...Daha gücüm qalmayıb...Özümle bacarmıram...Onun dediyi her söz mene iynçe kimi sancılır...Düz bir heftedir ki,onun sert baxışalrı meni teqib edir...
-Humay,onun gücünü men de hiss edirem...
-Tekce sen yox, Nergiz...Onunla qarşılaşan her kes bunu deyir...
-Axı bu, nece ola biler?!...Bir insan öz gücünü nece etrafdakılara hiss etdire biler?! Belke...Belke o, cadu edib?!
Humay Neergize narazı baxışlarla baxıb alnımı dizlerine dayadı.
-Nergiz, boş-boş danışma!...Ne cadusu?...
-Ne bilim...Onun yanmış ve çapıqlarla dolu üzüne

<< 1 ... 46 47 [48] 49 50 ... 213 >>