misalı özüne zülm etmiş bir destenin ekinlerine (ceza olaraq) esen ve onu mehv eden çox soyuq külek kimidir. Allah onlara zülm etmeyib, lakin onlar özlerine zülm edirler.

118. Ey iman getirenler, özünüzden başqasını özünüze sirdaş dost etmeyin. Onlar sizin barenizde heç bir fitne-fesaddan çekinmir ve eziyyete düşmeyinizi çox isteyirler. Düşmençilik (ele) ağızlarından (sözlerinden) bellidir ve sinelerinde gizletdikleri daha böyükdür. Eger düşünürsünüzse, biz sizin üçün (onların halının) nişaneleri(ni) beyan etdik.

119. Budur, sizin bütün (semavi) kitablara (hetta onların kitabına) imanınızın olmasına (onların ise sizin kitabınıza imanlarının olmamasına) baxmayaraq onları seven (yene de) sizsiniz ve onlar sizi sevmirler. Sizinle görüşdükleri zaman «iman getirdik» deyirler. Bir-birleri ile xelvete çekildikleri zaman ise, size qarşı olan qezeblerinin çoxluğundan barmaqlarının ucunu gemirirler. De: «Acığınızdan ölün! Heqiqeten, Allah üreklerde olanı bilendir».

120. Size bir xeyir ve yaxşılıq yetişdikde, (bu) onların halını pisleşdirer, pislik ve narahatçılıq yetişdikde ise ona şad olarlar. Eger sebr etseniz ve teqvalı olsanız, onların hiyleleri size heç bir ziyan yetire bilmez. Heqiqeten, Allah onların etdiklerini (elm ve qüdreti ile) ehate etmişdir.

121. Ve (yada sal) o zaman(ı) ki, möminleri döyüş üçün düşergelerde yerleşdirdiyin halda (Ühüd döyüşünde) sübh çağı öz ehlinden (ailenden) ayrıldın. Allah hemişe (danışıqlarınızı) eşiden ve (fikirlerinizi) bilendir.

122. O zaman sizden iki deste süstlük ve zeiflik göstermek (ve yolun yarısından ayrılaraq qayıtmaq) istedi halbuki, Allah onların kömekçisi ve yardımçısı idi (ve ele buna göre de onları bu fikirden daşındırdı). Möminler gerek yalnız Allaha tevekkül etsinler.

123. Heqiqeten, Allah size Bedr (döyüşün)de gücsüz ve penahsız olduğunuz halda kömek etdi. Buna göre de Allahdan qorxun ki, belke şükr edesiniz.

124. O zaman möminlere «Rebbinizin (göyden) endirilmiş

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 28 >>