masanı
gösterdi.
Xedice onun yanından vecsizce
keçib masaya yaxınlaşarken, Ayxan
onun arxasından sanki boğmağa
hazırlaşırmış kimi hereketle edirdi.
Yemek boyunca Xedice Ayxanın
jestlerine eyni veziyyetde qarşılıq
verirdi. Ne stulu çekmek, ne
suyunu tökmek, ne de Ayxanın
meşhur zarafatları bir işe
yaramırdı.(müellif: Cemile
Memmedli) Xedicenin bu
soyuqluğu Ayxanı deli etse de,
üzündeki süni gülümseme bir an
bile getmirdi. Sonunda yemeyin
bitdiyini gören Ayxan dedi:
- Yemek nece idi?
Xedice heç başını qaldırmadan:
- Duzu azdı, yemek tam bişmeyib
ve eti qovuranda yandırmısan.
O yemeyi bişire bilmek üçün
çekdiyi eziyyetler ağlına gelende,
Xedicenin sözlerine daha da
esebileşen Ayxan gücle özünü
cilovlayıb dedi:
- He, men bir oğlanam axı, ne
başım çıxır yemek bişirmekden?
Bu qadınların işidi.
Bayaqdan beri ilk defe başını
qaldıran Xedice, gözlerini Ayxana
dikib dedi:
- Bu qadınların işi deyil.
Ayxan kinaye ile gülümseyib:
- Bes kimin işidi? Heç arvadına
yemek bişiren kişi görmüsen?
- Bu qadınların işi deyil. Nenem
deyerdi ki, qadınlar o qeder
utancaq yaradılmışlar ki, esla
sevgilerini dile getire
bilmezlermiş. Amma yene de
sevdiklerini xoşbext etmek
isteyirlermiş. Bir insan gözel bir
yemek yeyende üzünde yaranan o
gülümsemeni hamı bilir. Buna göre
qadınlar öz erlerine yemek
bişirerler. Mecbur olduqları üçün
yox, sevdiklerinin üzündeki o
gülümsemeni görmek üçün. Yeqin
sen yemeyi bu niyyetle
bişirmemisen, ona göre bele dadsız
olub.
Ayxan qezeble yumruğunu sıxıb,
kinaye ile:
- Senin nenen bele düşünürse,
demeli yaşayan möcüze imiş.
Menim anam yemeyi her zaman
telesik bişirerdi, axı sevgilisi ile
görüşe gecike bilerdi. Bağışla,
yeqin men heç vaxt senin dediyin
kimi bir yemek bişire bilmeyecem,
çünki elesin heç yememişem.
Menim vaxtım bitir, işe
qayıtmalıyam – deyib, sert bir
hereketle ayağa qalxıb stulu
iteledi. Xedicenin üzüne bele
baxmadan otaqdan çıxdı.
Xedice istemeden de olsa Ayxanın
yarasına

<< 1 [2] 3 4 >>