İçeri girenden gözüm o uşağa toxundu. Hamı qaynıyıb qarışırdı. Kimi yellencekde, kimi skamyalarda, o ise qapının yanında dayanıb giclince gelen qızların üzüne baxırdı bir-bir. Sanki kimise axtarırdı. Tanış üz, tanış baxış... marağımı çekdi. O saf gözlerde bilirdim çox hesret var. Biz anamızın isti qucağında yatanda o uşaq evinin soyuq çarpayısında yatırdı. Biz yıxılanda elimizden anamız tutanda onun elinden hamının ana çağırdığı terbiyeçiler tuturdu. Bizim bir yerimiz yaralananda “ay ana” çığıranda, onun adı çekmeye birileri yox idi. Amma ordakı uşaqlar eyni hissleri paylaşırdı. Amma onlardan heç biri onun kimi diqqetle üzümüze baxmırdı. Sanki onlar barışmışdı heyatları ile. Amma o...
Gün boyu danışmadı, ne süfre arxasında,ne reqs eliyende, ne şeir söyleyende. Ne qeder çalışdımsa o uşağa yaxınlaşa bilmedim. Yaxınlaşanda baxışlarını qaçırdır, elini tutanda elini çekib uzaqlaşırdı. Nehayet hediyyeleri paylayıb sağollaşacaqdıq uşaqlarla. Yene de fikrim o uşaqda idi. Qızlara hediyye paylayanda birden heyetin o başından süretle mene doğru gelirdi. Gözleri danışırdı, mene çatmamış danışırdı gözleri, telesirdi nese demeye amma ne. Bayaqdan susan, danışmaq istemeyen uşağı nedir mene teref getiren. Bütün qızlara hediyye payladıq. O ise kenarda gözleyirdi. Hediyyeler paylanandan sonra hediyye torbasına baxdı, torbda 2 saç rezini qalmışdı birde qolbaq. Utana-utana mene yaxınlaşdı, qulağıma pıçıldıyla dedi:
- Xala, onları men götüre bilerem?
Çaşdım qaldım. Heçne deye bilmedim, axı bu qızlara aid hediyye idi. Ardıyca:
- Anama aparacam bunları, sabah onun ad günüdür, hediyyem yoxdur.
- Ananın adı nedi?
- Bilmirem... – deyib baxışlarını yere dikdi.
Heç ne deye bilmedim. Boğazım qeherlendi. Son iki hediyyeni ona uzatdım, aldı ve dilinin ucunda “çox sağ ol” deyib qaçdı. Dondum qaldım yerimde, o adınıı bilmeyen anasına hediyye aparacaqdı.
Sonradan terbiyeçiye yaxınlaşdım. O uşaq haqqında maraqlandım. Anası haqqında soruşdum.
- Onun anası lap körpe olanda onu bizim qapıya

[1] 2 >>