Bir yaşlı qadın günlerin bir günü oğlunun evine köçür. Oğlunun yoldaşı ve 4 yaşlı oğlu var imiş. Qadın çox yaşlı idi, gözleri zeif görürdü, elleri esirdi. Her axşam bütün aile ile birlikde masa arxasında eyleşib yemek yeyerdiler. Yaşlı qadının elleri esdiyinden yemek yeyerken eziyyet çekirdi, çox vaxt ise yemeyi süfreye dağıdardı. Bir neçe günden sonra bu hal oğlu ile gelini narahat etmeye başlayır. Oğlu bu hala bir çare tapır, çare ise otağın küncünde balaca stol qoymaq ve anasının orada yemek yemesi idi. Yaşlı qadın her axşam gözüyaşlı tek küncde yerleşen stolda yemek yeyerdi. Yemeyi ise taxta qabda verilirdi. Balaca uşaq her şeyi görüb başa düşürdü.
Bir gün atası uşağın taxtalarla oynadığını görür. "Oğlum ne düzeldirsen?" deye soruşduqda. Uşaq tam emin şekilde ve gülümseyerek: "Ata taxtadan anamla sene qab düzeldirem, men böyüyende siz bu qabdan yemek yeyeceksiz" deye cavab vererek başını aşağı salıb işine devam edir. Uşağın cavabına donub qalan ata ve ana ne deyeceklerini bilmediler. Her ikisi de böyük peşimançılıq hissi keçirirler. Hemin axşam oğul anasının qoca titreyen ellerinden tutaraq onu masa arxasında eyleşdirir ve çox peşiman olduğunu etiraf edir. O günden yaşlı qadın süfreye yemek dağıtsa bele evde heç kesi narahat etmirdi.