" Men narkoman ailesinde anadan olmuşam. Deyirler ki, insanlar yalnız 5-6 yaşlarından etibaren heyatında olan hadiseleri xatırlayarlar. Belke de heç kim mene inanmaz, amma menim uşaqlıq xatirelerim 2 yaşımdan başlayır. Mence buna sebeb heyatımda baş veren hadiseler idi.
Menim 2 yaşım vardı, o zaman ki, atam meni çarpayımdan götürüb 2-ci mertebeden heyete atmışdı.İlk qorxunu men o zaman hiss etmişdim,anamın qışqıraraq pillelerden aşağı düşmesi… O zaman mene heç ne olmamışdı, hetta bu hadiseden sonra men atama nifret de etmedim, sadece olaraq men bele hislere hele hazır deyildim.
… Ne üçün bizim ailede bele hadiseler olurdu, men bunu başa düşe bilmirdim… Belke onların özleri de bu sualın cavabını bilmirdiler. Menim atam ali tehsilli, alicenab insan idi ve hemçinin narkotikler… Anam gözel, savadlı müellime ve bütün bunlara dözürdü… Niye? Çünki o onun övladının atası idi, onların ailesinde ayrılmaq düzgün qebul olunmurdu...
Anam menim üçün, atam üçün, ailesini qorumaq üçün daim mübarize aparırdı. Amma görünür ki, narkotikler ondan da güclü idiler. Zamanla narkotikler atamın heyatının menasına çevrilmeye başladı. Ne qeder ki, atam narkotikden sonra “ çox-çox yükseklere qalxırdı”, anam bir o qeder de günden güne alçalırdı. Bele günlerde onlar ne bir-birlerinden, ne de menden utanırdılar. Qışqırır, bir-birlerini tehqir edirdiler, hetta ele yüksekden qışqırırdılar ki, men ne qeder de qulaqlarımı berk-berk bağlasam, başqa otağa keçsem de yene de onların sesini eşidirdim. Herden barışıq olurdu. Qohumlar yığılır, atamı tenbeh edirdiler. Atam ise başını aşağı salıb onlara qulaq asırdı, bele anlarda menim ona çox yazığım gelirdi… Men ona yaxınlaşar, elini tumarlayardım, o ise meni qucaqlayardı.
Qohumların gelişinden sonra bir müddet her şey qaydasına düşerdi. Atam mene balaca maşınlar düzelderdi, anam qeşeng geyiner, saçını düzelder ve biz gezmeye gederdik. Lakin bu o qeder de uzun çekmezdi. Müeyyen zamandan sonra her şey yeniden başlanırdı. Evimizde yene dehşet dolu qara

[1] 2 >>