günler başlayırdı. Men çalışırdım ki, atamın gelişine qeder tez yatım, başımı yastığın altına salardım ki, heç ne eşitmeyim. Men çox tenha idim, heç kim meni anlamaq istemirdi. Men onlara qarşı olan hislerimi ifade ede bilmirdim ve bu da mene eziyyet verirdi. Sadece olaraq men çox balaca idim. Qaranlıq otaqda çarpayımda uzanaraq men hem atamın yolunu gözleyirdim, hem de onun gelmemesini isteyirdim. Onu dayandıracaq sehrli sözleri tapmağa çalışırdım. O yastığın altında men çox göz yaşları tökmüşdüm, menim yegane dostum o idi.
Mene ele gelirdi ki, valideynlerim meni tamam unudublar, onların başları özlerine, öz problemlerine o qeder qarışmışdı ki, menim varlığımı unutmuşdular. Her halda men bele düşünürdüm. Ve men onlardan intiqam almaq qerarına geldim. Bes kiçik, kimsesiz bir insanın bele sehnelerle qarşılaşması, bele eziyyet çekmesi edaletdenmidir? Men tamamile getmek qerarına geldim, yeni ölmek. Menim artıq 7 yaşım var idi ve heyat, ölüm haqqında çox az da olsa anlayışım var idi.
Men güclü olmaq qerarına geldim, artıq ağlamayacaqdım. Axşamlar atamın gelmesine yaxın men gözlerimi berk-berk bağlayır ve nefes almamağa çalışırdım. Bele hallarda menim üreyim çox zeif döyünürdü. Bir gün men yene de nefes almamağa çalışanda birden üreyimin döyüntüsü yavaş-yavaş azalmağa başladı. Men çox qorxdum ve bütün gücümü toplayıb: “Ana, ana” deye qışqırdım. Sonra ise heç ne xatırlamıram...
Men ayılanda ilk olaraq valideynlerimi gördüm, onlar çox yorğun görünürdüler, günlerle menim yanımdan heç yere ayrılmayıblar. Menim veziyyetim onlara pis tesir edib, onlara eziyyet verib, incidib.
O zamandan artıq 5 il keçib. Menim 12 yaşım var, 7-ci sinifde oxuyuram. Her axşam atam mene maşınlar düzeldir,bu bizim onunla hobbimizdir, biz şaxmat oynayır, resmler çekirik. Her istirahet günü ise anam, atam ve men gezmeye gedirik.Men sevilirem ve bundan da xoşbextem..."

<< 1 [2]