Oxuduğu her bir hekayenin sonu hüzünlü bitirdi. Amma o söz vermişdi öz hekayesinin sonu hüzünlü bitmeyecekdi.
Günleri çox menalı, maraqlı keçirdi. Çünki etrafında onu seven dostları, yaxınları ve ailesi var idi. Bunlara göre idi belke de sevgiye heç vaxt ehtiyacı olmamışdı. Bu güne qeder çox oğlandan xoşu gelmişdi, amma heç kime inanmamışdı, heç kimi sevmemişdi. Bunun bele davam edeceyini düşünürdü hemişe. Bu güne qeder onunla ciddi maraqlanan da olmamışdı.
Günler belece ötürdü. Vaxt gelmişdi artıq institutu bitirib, hekim işleyecekdi. Onun teyinatını şeher xestexanalarında birine vermişdiler. Gülnare çox ağıllı, savadlı, qeşeng ve heddinden artıq sakit qız idi. O psixiatr işleyecekdi. O hemişe fikirleşirdi ki, çox çetin bir peşeni seçib. Pasientlerle işlemek çox çetin olacaq. Amma bununla bele o oz işini çox sevirdi.
İlk iş günü idi. Onun yanına bir oğlan getimişdiler. Gülnare ilk önce onun qeribe hereketlerinden çekinmişdi, amma sonra özünü toplayıb bütün fikrini Ömere cemlemişdi. Gulnarenin ilk baxisda Omerden xosu gelmisdi. Onun gözlerindeki hüzün Gülnareye sonu hüzünle biten hekayeleri xatırladırdı. Gülnare içinde fikirleşirdi ki, Ömerin qelbindeki hüznü yox etmelidir. O özü de bilmeden artıq hekayesini yazmağa başlamışdı.
Ömer çox savadlı, terbiyeli, ailecanlı ve ailesine bağlı bir oğlan idi. O magistratura imtahanında bir qızla tanış olmuşdu. Bu güne qeder onun heç bir qızdan bu qeder xoşu gelmemişdi. Bir qeder cehd etdikden sonra istediyine nail olmuşdu. 1 il tanışlıqdan sonra, Ömer artıq bu münasibeti ciddilesdirmek isteyirdi. Ona göre de sevgilisi ile görüşe telesirdi. Görüş yerine atdığı anda gördüyü menzere onu bax indiki veziyyetine getirmişdi. Sevgilisi qanlar içinde idi. Onu maşın vurmuşdu. Ömer ne qeder çalışsa da artıq gec idi. Cemileni heç kim qurtara bilmezdi.

İndi Ömerin yegane ümidi Gülnare idi. Gülnare Ömeri dinledikce göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. O çox sevgi hekayeleri oxumuşdu, hetta canlı şahidi bele olmuşdu. Amma heç vaxt bu cür

[1] 2 >>