Axşam yemeyinden sonra hamı iki-üç neferlik otaqlarına çekilib sabah olacaqlar barede danışırdı. Otaqlardan gelen gülüş sesleri divarlara deyib çiliklenirdi. Ancaq hemişe olduğu kimi bu gecede o gülüşleri bir az sonra hönkürtüler, qarğışlar evez etdi. Bele de olmalıydı. Axı bura Qocalar evi idi.

Buranın sakinlerinin gözleri daima yaşlı idi. O gözleri yaşlı qoyan insanlar vardı. Gülüşleri hemişe qısa olardı. Göz yaşları barede bunu demek olmazdı. Axşam yemeyinden sonra bezen de evvel başlayan ağlamaqları sehere qeder davam edirdi. Yorulmadan bura gelib çıxma sebeblerini biri-birilerine danışırdılar. Qıraqdan baxa ele gelerdi ki, onların derdi heç zaman bitmeyecek. Lakin onların da derdlerinin bitdiyi zaman olurdu - ellerinin içindeki ömür xetleri sona çatıb, heyatları bitende.

Yoldaşları ölende buranın sakinleri ağlamırdılar. Heç üzlerinde keder mimikasıda yaranmırdı. Onlar bura geldikleri gün üzlerinde ele bir keder mimikası yaranmışdı ki, hele de üzlerinde qalmışdı ve qısa gülüşlerde onları sile bilmirdi.

Birce o, bu ses-küyden uzaq idi. O deyende ki, - Derviş. Onu burada hamı bele çağırırdı. Bu leqebi ise ona Qocalar evinin ilk sakinlerinden olan Rüstem müellim vermişdi.
Adının sonundakı “müellim” sözünü ele-bele demedim. O, doğrudan da müellim işlemişdi, buraların sakini olana qeder. Dervişe ise bu leqebi ona göre vermişdi ki, o, ele esl sufi dervişleri kimi tekceneliye çekilir, heç kimle bir kelme kesmir, her kesin uğunaraq güldüyü söhbetlerde ise dodaqları bele qımışmırdı. İlk vaxtlar düşünürdüler ki, hamı kimi o da evveller bele olsa da, sonralar onlara qaynayıb, qarışacaq. Amma bele olmadı. Derviş ilk günden nece idise, elecede qalmışdı.

Bele de olmalıydı. Başqa cür ola da bilmezdi. Çünki Dervişin üzü indiye qeder deyişilmeyen bu mimikanı o zaman almışdı ki, doğma oğlu ona dünyada valideyne deyilecek en iyrenc sözü demişdi ve “derviş” onun yanında heç neydi – “dur çantanı yığ. Sabah qocalar evine gedeceksen, kaftar” .

Gecenin qaranlığında

[1] 2 3 >>