Qocalar evinin sükutunu gülüş ve ağlama sesleri hele de pozmaqda idi. Bu sesler içeriside bir ses ona daha tanış gelirdi – aşpaz Kübranın sesi.
Aşpaz Kübra buranın sakinlerinden idi. Amma işsiz-gücsüz dayana bilmediyinden müdirden xahiş edib burada aşpaz işleyirdi. Derviş bura gelende ilk defe aşpaz Kübrayla danışmışdı. Buna danışmaq demek olardısa.

Dervişin bura gelmesinden bir ay keçse de o, hele heç kimle bir kelme kesmemişdi. Rüstem müellim de onun bu veziyyetini görüb ona “derviş” leqebi verdi. Qocalar soruşanda da deyerdi ki, - “dervişler günlerle bezen de aylarla özlerine qapılıb heç kesle danışmazlar yalnız ne baredese düşünüb, dualar ederler. bizim yeni sakinimiz de hereketleriyle onlara benzeyir”.
Amma hele ki, heç kim ona cüret edib “derviş” dememişdi. Ta Derviş günorta yemeyinde elinde mecmeyi yemek verilen pencerenin önünde dayanıb Kübraya sakitce baxana qeder. Kübrada bu fürseti elden vermeyib ona ilişmeye başlamışdı:

- Hansı yemekden isteyirsiniz?
- ...
- Niye susursunuz?
- ...
- Cavab verinde.
- ...
- A yoxsa hele tekceneliyiniz bitmeyib Derviş bey? Ha...ha...ha...
Yemekxanadakı bütün qocalar ona qoşulub ağızlarındakı salma dişlerini taqqılda taqqılda da gülmüşdüler. En çox gülen ise Rüstem müellim olmuşdu. Axı bu leqebi ona Rüstem müellim “yapışdırmışdı”. Derviş ise öz görkemini pozmadan mecmeyisini de götürüb boş masalardan birinde oturdu.

…Seher yemeyinden sonra hamı bir nefer kimi kömekleşib Qocalar evinin yemekxanasını bezemişdiler. Bu gün onlara ölkenin en populyar müğennileri gelecekdi. Ele qocalarda qadınlı kişili yemekxana kimi yamanca bezenmiş, qonaqları qarşılamağa hazırlaşırdılar. Hetta müdire bele tapşırmışdılar ki, müğennilere desin ki, qemli, lirik mahnılar oxumasınlar. Qocaların könlüne oynamaq düşmüşdü. Ancaq her kesden ferqlenen, yemekxananın bezedilmesinde iştirak etmeyen. heç özüde bezenmeyem biri vardı – Derviş.

Müğenniler biri-birinin arxasınca sehneye çıxıb öz oynaq mahnıları ile qocaları feyziyab

<< 1 [2] 3 >>