edirdiler. Buranın Qocalar evi olduğunu bilmeyen birisi qıraqdan baxsaydı, buradakıların başlarına ağappaq taxma saç, ağ rengli saqqal qoyan decel uşaqlar olduğunu düşünerdi – Dervişden başqa. Onların hereketleri insanı bele düşünmeye vadar edirdi. Mini konsertin sonunda müdir çıxış ederek, gelen qonaqlara teşekkürünü bildirenden sonra bir-bir masalara yaxınlaşıb evvelden özünün gözaltı etdiyi qocalara mikrofonu yaxınlaşdırıb, onlarında görüş haqqında teessüratını öyrenirdi.

Birden-bire hansısa qüvve onu hamıdan qıraqda ellerini sinesinde birleşdirib oturmuş saqqalıyla saçının uzunluğu eyni olan, beli bükük, üzünün rengi ile masanın ağ örtüsü seçilmeyen Dervişe sarı çekib apardı. Derviş ise tekceneliye çekilib, xeyallara dalmışdı. Onu bu xeyallardan müdirin elini çiynine qoyması oldu. Başını qaldırıb altdan yuxarı müdire baxdı. Qızılda olan üst dişlerini nümayiş etdirirmiş kimi hırıldayan müdir elindeki mikrofonu ona yaxınlaşdırıb, görüş barede olan teessüratlarını eşitmeye telesirdi. Derviş ise müğenniler oxuyan zaman bu ahıl insanların yaşlarına göre olmayan hereketlerini yadına salıb, onlara qoyduğu adın deyilme zamanının geldiyini bilirdi. Ele oturduğu yerdece görkemini pozmadan dedi:
- Qocalar evindeki uşaqlar.

<< 1 2 [3]