etrafında
eyleşerken, Xedice de metbexe
keçdi. Kiçik stula oturub, öz-özüne
deyinmeye başladı:
- Menim eziyyetle hazırladığım
şeyleri onlar yeyirler, men de
burda oturub gözleyirem ki, kişiler
ne vaxt qutaracaq, gedib qabları
yığışdırım. Bele edalet harda var!
Artıq iki saat keçmişdi. Içeriden
gelen neşeli sesleri duyduqca,
Xedice daha çox esebleşirdi. Yene
öz-özüne deyinerken, qapının
çaldığını eşidib ayağa qalxdı.
Qapının yanına gelib, elini desteye
atdı. Qapını açdığı anda qarşısında
40-45 yaşlarında qadını gördü.
Xedice ona tanış gelen, bu qadına
diqqete baxarken, qadın zerif bir
gülümseme ile dedi:
- Qızım olar içeri keçim?
Xedice sanki ayılmış kimi celd
qapının ağzından çekilib, eli ile
yolu göstererek dedi:
- Buyurun.
Qadın asta addımlarla qonaq
otağına gederken, Xedice “evin
içini tanıdığına göre tanış biridi
yeqin”- deye düşünüb metbexe
keçmek isteyirdi ki, qonaq
otağından gelen sesle diksindi.
Celd otağa girerken, oda diger her
kes kimi donub qaldı. Qadın
kövrelmiş bir veziyyetde Ayxana
baxarken, o ayağa qalxarken
aşırdığı stula fikir vermeden
qezebe qadına baxırdı. Ortalıqda
derin bir sükut vardı...
Ayxan Asım babaya nezerlerini
çevirdikde onun her şeyden xeberi
olduğunu anladı. Qadına ne ise
demek istese de, masanın
etrafındakı dostlarına baxıb özünü
saxladı. Yumruğunu sıxaraq,
“zibil!”-deye pıçıldayıb, qapının
ağzında dayanan Xediceye çiyini ile
toxunub, otaqdan çıxdı. Xedice heç
ne anlamayaraq hönkürerek
ağlayan qadına, eli ile başını tutub
masaya dirseklenen Asim babaya
ve onun kimi teeccüb içerisinde
olan qonaqlara baxdı. Bu an çırpılan
qapının sesine diksindi. Bir anlıq
tereddüd etse de, sonra o da celd
Ayxanın arxasıyca qaçdı. Çöle çıxıb
etrafa baxdıq da, Ayxanın azca
irelide getdiyini gördü. Qaçaraq
ona yaxınlaşıb, yanaşı getmeye
başladı. Kiçik bir parka çatdıqda,
Ayxan bir oturacaqda eyleşdi.
Xedice de onun yanında
eyleşerken, Ayxan hele indi onun
ferqine varıb:
- Senin burda ne

<< 1 [2] 3 4 >>