eli ile
ağzını tutub davam etdi:
- Yeni yerimi deyişdim deye oldu.
Ayxan Nurun ağzından qaçırdığı
sözleri eşitse de, özünü
eşitmemezliye vurub qaşlarını
çataraq ayağa qalxdı:
- Sen qonaqsan, özünü yorma.
Helelik- deyib, evden çıxdı.
Nur onun arxasıyca baxıb
gülümserken, Xedice heç neden
xebersiz dersde oturub Jaleye
olanları sevincle danışmaqla
meşğul idi...
Ayxan universitetin qapısı ağzında
Xediceni gözleyirdi. Nurun
dediklerin unutmasa da, o qeder de
vecine almırdı artıq. Tez-tez
qolundakı saata baxıb öz-özüne
deyinirdi. Sonunda Xedicenin
qapıdan çıxdığını görüb, esebilikle
dedi:
- Harda qaldın?
Xedice teeccüble çiynini çekib:
- Ders indi qutardı men neynim?
Ayxan günahkar kimi gülümseyib:
- Bu ağlıma gelmeyib- deyib,
Xedicenin elinden tutaraq davam
etdi:
- Onda gedek.
Yol boyunca danışıb, gederken
birden Xedicenin telefonuna zeng
geldi. Xedice dayanıb telefonu
çantasından çıxararken, Ayxan da
dayanıb maraqla ona baxırdı.
- Alo..Alo...kimdir? aloooo.
Xedice ne qeder danışsa da, xettin
diger terefindeki cavab vermirdi.
Sonunda Xedice telefonu söndürüb
çantasına atdı. Ayxan maraqla:
- Kim idi?
- Bilmirem, cavab vermedi.
Nömrede gizli idi.
Ayxan esebi bir gülümseme ile:
- elemi? Axmağın biridi yeqin.-
deyib, Xedicenin elinden tutaraq
arxasıyca çekdi.
Onlar gedecekleri yere çatdıqda,
Ayxan her şeyi unutmuş kimi
görünürdü. Bol-bol gül-çiçek olan
bir çemenlik idi burası. Ayxan eli
ile etrafı heyran olmuş kimi
dayanan Xediceye gösterib,
gülümseyerek dedi:
- Hee, kend qızı, seni bu
çemenliye keçi kimi doyunca atıl-
düş deye getirmişem.
Xedice esebilikle ona baxıb:
- Axmaq!
Ayxan yüngülce gülüb, onu
arxadan qucaqlayıb, çenesini
Xedicenin çiynine qoyaraq qulağına
pıçıldadı:
- Xoşuna gelmedi ki? Bura senin
kimi gözel çiçeklerle doludur. Ne
vaxt senin gülümsediyini görsem,
burdakı çiçekler yadıma düşür
hemişe. Eyni saflıq, eyni teravet ve
eyni gözellik...
Xedice utanaraq başını aşağı saldı,
birden ani

<< 1 [2] 3 >>