Heç bezdinmi heyatdan?
Her kesden, her şeyden uzaqlara qaçmaq
istediyin anlar oldumu?
Yoruldunmu heç?|
Üzerindeki mesuliyyetden, derslerden, işden,
yalan gülüşlerden, bir-birinin ardınca gelen
problemlerden?
Heç tenha hiss etdinmi özünü? Dostlarının
ehatesinde olarken bele... Onların
danışıqları, söhbetleri maraqsız ve
menasız geldimi sene?
Bir sehifeni saatlarca oxumağa çalışdığın
oldumu bes? Gözün kitabda iken
düşüncelerin seni uzaqlara apardımı?
Sonra bu düşüncelerden de qaçıb, heç kim
ve heç ne barede düşünmemek istedinmi?
Hezin bir musiqini dinlerken hönkürtü ile
ağladınmı heç?
Bir mahnının ve ya şeir parçasının
sözlerinde özünü tapdığın oldumu? |
Geceler balıncını göz yaşlarınla
islatdınmı?
Yalan gülüşün ne qeder çetin olduğunu
bildinmi heç?
Içindeki acını gizlederek etrafdakıların,
hetta dostlarının bele “necesen?” sualına
“yaxşı, her şey eladır” deyib yalandan
güldünmü?
Güclü olmaqdan, güclü görünmekden
yoruldunmu heç?
Içindeki acını her kesle paylaşıb,
gözyaşlarını gizletmeden axıtmaq, eslinde
neler yaşadığını, ne qeder qırıqqelbli biri
olduğunu söylemek istediyin anlar oldumu
bes?
“Olmaz, bu da keçib geder” deyib daha bir
yalanla aldatdınmı özünü? Bir gün bu
yalanına da inanmadığında heyatdan
bezdinmi?
Içinde keçib getmek bilmeyen o acı ile bitib
tükendinmi heç?
Yegane çıxış yolu ölümdür dediyin nece,
oldumu? “Yox, bu böyük bir günahdır” deyib,
“ heyat gözeldir” deye yaşamağa davam etdinmi
Amma... Bir gün heyatın heç bir gözelliyini
duymadığını, her şeye hevesinin öldüyünü,
senin üçün her şeyin maraqsız ve menasız
olduğunun ferqine vardınmı?
Üzerinde yorğunluq hiss etdinmi? Günah
olduğunu bele unudub yeniden intiharı
düşündünmü? Buna cehd etdinmi?
Siz bunları yaşadınızmı? Men bunları her gün yaşayıram...