"Hezreti" sözünü, sonra "eleyhisselam" sözleri işledilir. Bütün bunlara baxmayaraq adi vetendaşların deyil, hetta meclislerde bezi din xadimlerinin de diger peyğemberlerin adını çekerken sadece "Adem", "İbrahim", "Musa", "İsa" ve s. demekleri adama qeribe gelir.
"Allah, Muhemmed, Ya Eli!"
Xitabın bu şekli ile her gün rastlaşır, çoxumuz ele bele de deyirik. Bunda ne var? Ne üçün bu mövzuya bu qeder geniş girişden sonra başlayırıq? Allah (celle celaluhu) kainatın, onun terkibinde ne varsa, her şeyin, o cümleden yerin, yerde ne varsa, her şeyin, insanların da xaliqidir. Hem de kitabı gönderen de Odur, insanlar içerisinden birini seçib peyğemberlik vezifesi ile şereflendiren de Odur, Qiyamet gününün sahibi de odur. İndi ki, her şey Onun hökmüne tabedir, demeli, müraciet de yalnız Ona olmalıdır. Qurani-Kerimde keçen müraciet forması - xitab "Ya" dır. Ya Allah! Müraciet edirikse, "Ya Allah" demeliyik. Hezreti İbrahimle (eleyhisselam) bağlı qisseden melum olduğu kimi, dağ kimi qalanmış tonqala atılarken o, yalnız Allahı (celle celaluhu) xatırlamış, yalnız ondan imdad istemişdi. Axiret günü bize şefaetçi olacaqların başında Kainatın Fexri, Hz. Muhemmed (sellallahu eleyhi vessellem) gelir. "Ümmetim! Ümmetim!" deye bizi etrafına toplayacaq, günahlarımızın bağışlanması üçün bize yardım edecek, "Bunlar menim ümmetimdir, Ya Rebb! Onları bağışla, onları kafirlerle, münafiqlerle birlikde cehennem ezabı çekmekden azad ele!", - deyib bize şefaetçi olacaqdır. Biz, elbette ki, Ona müraciet edecek, "Ya Resulullah, men de senin ümmetindenem, bütün günah ve qüsurlarımla mene şefaetçi ol, Cenabı Haqq qarşısında günahlarımın bağışlanması üçün meni de ümmetin kimi qebul eyle!" deyeceyik.
Hele sağlığında cennetle müjdelenmiş on neferden biri, Peyğemberimiz (sellallahu eleyhi vessellem) üçün defelerle her şeyinden keçen Hezreti Elinin (radiyallahu anh) xatirine kim bilir neçe neferin günahları bağışlanacaq, cehennem ezabından qurtulacaqdır. Onlardan biri olmaqdan kim imtina eder? "Ya

<< 1 2 [3] 4 5 >>