O çox gözel qadın idi. Qenirsiz gözel. Bu gözellik bir çox gözelliyi eskik qadının paxıllıq, qibte yeriydi. O özü de bunun ferqinde idi, bunu bilirdi. Amma artıq heyat ona marağsız, menasız görünürdü. Hele arxasınca gelen maşının içindeki şexsin baxışlarını küreyinde hiss etdikce sanki küreyine ox batırırdılar, üreyi sancırdı. Geriye dönüb, o maşının qapısını açıb, o insanın boynuna sarılmağı o qeder isteyirdi ki... Gözünden süzülen yaş boynunu- boğazını islatmışdı, yanından keçenler teeccüble ona baxırdılar. Ferqinde bele deyildi, onsuz da anadan olandan diqqet merkezinde idi. Bütün heyatı kino lenti kimi gözünün önünden keçirdi...

Kişilerin ona zillenen heyran baxışlarını, qadınların qısqancılığını hele genc yaşlarından hiss etmişdi. Evveller bu baxılardan zövq alsa da sonralar usanmağa, bezmeye başladı. Onu daha çox qadınların yersiz söz atmaları esebleşdirirdi. Onu erine, nişanlısına, hetta oğluna qısqananlar da vardı. Sanki qız gedeceyi eve felaket aparacağdı. Şeherden bir qeder kenarda yerleşen yaşadığı qesebedede bir çox kişini yuxusuna daş atsa da, cüret edib, yaxın gelib söz deyen de çox az idi. Esas sebeblerden biri özünden bir neçe yaş böyük olan boylu-buxunlu, özü kimi yaraşığlı, bu yerlerde sözü keçen qardaşının olması idi. Kimse birbaşa bu gözelliyin qarşısına keçib, üreyini açmağa cesaret bele ede bilmezdi. Yusif özü de bacısının gözelliyinin ferqinde idi, bilirdi ki bu qızı çox yanında saxlaya bilmeyecek, hele mektebi bitirmeden qıza gelen elçi sayından özünü itirmişdi Yusif, ağsaqqalsız, ağbirçeysiz evde ne edeceyini bilmirdi.

Anaları ölende Yusifin yeddi yaşı vardı, Züleyxa anadan olandan cemi iki saat sonra hekimlerin bütün cehtlerine baxmayaraq anaları gözlerini ebedi olaraq yummuşdu. Yusif o günü heç unutmurdu, atası körpe Züleyxanı bağrına basıb, hönkür-hönkür ağlamışdı. Ata anası bir birlerini çox sevirdiler, ele evlilikeri de o qeder asan olmamışdı. Aileler bir birine qohum olsalar da aralarındakı soyuq

[1] 2 3 ... 15 >>