münasibetden dolayı bu ailenin qurulmasına ele de isti münasibet beslememişdiler. Ele bu sebebden günlerin bir günü bir birine qoşulub, sessiz-semirsiz yaşadığları eyaleti terk etmişdiler. Düzdü seherisi qız evi oğln evine "hücum” etse de, sonradan her şeyin könüllü baş verdiyini anlayandan sonra sakitleşmişdiler. Here öz komasına çekilib, "bizim daha o adda övladlarımız yoxdu” deyib, bu iki gencin "kitabını bağlamışdılar”. Başqa bir eyalete sığınan bu gencleri sakinler "qeribdiler” deyib istiqanlılığla qarşılamışdılar. Düzdü şeher yerinde here bir diyardan geldiyi üçün "qerib” sözü işlenmese de o zamanın eyalet dilinde bu söz işlenerdi. Hetta o kendden bu kende gelin gelen de özünü qerib adlandırıdı. Sığındığları ev kiçik olsa da, heyeti bağlı baxçalı idi, Yusifin anası severdi gülleri, ele bu sebebden onu çox seven heyat yoldaşı heyetde en gözel gülleri ekerdi. Yusifin xeyalına anası gülleri qoxlayan anında gelerdi hemişe. Getdikce ev eşiyi sehmana salıb, güzeran quran genc ailenin xoş tebietli atası zaman keçdikce bu eyaletde hörmet qazanmış, anası ise tikdiyi gözel elbiselerle diller ezberi olmuşdu. Çox az zamanda qazandığları hörmetden memnun idi her ikisi. Yusifin doğulması ise onlara dünyaları vermişdi. Atası işde olanda da xeyalı arvadının, oğlunun yanında olardı. Her axşam eve qayıdanda gözel arvadını, ağappaq toppuş oğlunu görende daha da xöşbext olurdu sanki. Bu xöşbextlik ise cemi yeddi il davam etdi, ikinci övladına hamile qalan qadının veziyyeti xoşagelen deyildi. Hekimler daha övlad sahibi ola bilmeyeceyini deseler de anası inad etmiş, övladını dünyaya getireceyini istemişdi. Anası qız övladının olacağını o qeder arzu edirdi ki, ataları bele bu arzunun qarşısın ala bilmemişdi. Belke de bele bir facienin olacağını ağlına getirmemişdi. Anası ehd etmişdi ki, qızı olsa adını mütleq Züleyxa qoyacaq. Bele de oldu, amma.... Züleyxa doğulandan iki saat sonra hekimlerin bütün cehdlreine baxmayaraq anaları canını tapşırdı. Yusif indi de xatırlayırdı,

<< 1 [2] 3 4 ... 15 >>