Hikmet ayağ üste idi. Üzünde sert bir sebirsizlik vardı, zeif gece lampasının işığında rengi daha da solğun görünürdü. Sanki Züleyxanın içeri gelmesini gözleyirdi geri dönüb, Züleyxaya sert bir şille vurdu. Üzüne deyen sert şilleden özünü itirdi qadın, yere yıxıldı. Şilleni vurarken Hikmetin ona dediyi söz ise şillenin ağrısından daha dözülmez idi- Fahişe! Züleyxa donmuşdu, söz demeye, etiraz etmeye gücü çatmırdı, beyninde yalnız "fahişe” sözü var idi. O söz doğurdanmı Züleyxaya ünvanlanıb, eger beledise niye axı? Züleyxanın dinmediyini, özünü müdafie etmediyini gördükce Hikmet daha da qezeblenirdi. Yerde uzanığlı veziyyetde olan Züleyxa bedenine deyen zerbeleri hiss etmirdi, heç sesi de cıxmırdı. Hikmet sanki birden ayıldı, Züleyxanın ağız-burnundan gelen qan üst-başını, döşemeni qana bulamışdı. Qapı sakitce aralandı, bayağdan onsuz da qapı arxasında dayanıb olanlara sadece qulaq veren ata-ana içeri keçdiler. Sanki bele olacağını çoxdan bilirlermiş kimi heç ne onlara teeccüblü görünmürdü. Eslinde Hikmet neinki el qaldırmaq, hetta indiye qeder gülden ağır söz dememişdi Züleyxaya. Eslinde bütün bu olanlar Hikmetin ata-anasına teeccüblü görünmeli idi , amma... Bele deyildise demek ki, bu çoxdan qurulmuş plan idi. Hikmetin atası qabağa gelib, oğlunu sakitleşdirmeye çalışdı, ellerinden tutub, taxtın üstünde oturtdu. Anası ise yerde yarıbayğın halda uzanmış Züleyxanı yerden qaldırıb, metbexe keçirdi. Züleyxa sanki keyimişdi, etrafında olanlar ona yuxu kimi gelirdi, heç neyi derk ede bilmirdi. Qaynanası spirtli pambığ ile üz-gözünün qanını silirdi, el desmalını soyuq suda isladıb, Züleyxanın alnına qoydu, iki fincan çay da süzdü. Metbexin qapısın örtüb, Züleyxa ile üzbeüz oturdu:

Qızım senin neyin çatmırdı? Hansı dediyini etmedik? Heç utanmadınmı?
Neden, ana, neden utanmalıyam? Ne olub axı?

Qadının üzünde istehzalı bir tebessüm yarandı:

Gözlerimin içine yaxşı bax, Züleyxa, sen menim ne demek istediyimi yaxşı anlayırsan, özünü axmaq kimi aparma! Senin

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 15 >>