bilmirdi. Bu söz-söhbetlerin hardan geldiyini, kim terefinden uydurulduğunu bilende ise daha çox sarsıldı. Yıxıldı! Günlerle otağına çekilib, heç kime qapı açmadı. Yalnız geceler iki balasını qucağına alıb, saçlarını qoxlaya-qoxlaya yuxuya gedirdi. Onların üzüne baxa da bilmirdi. Züleyxa ise artıq yox idi, o xatırlamaq istemediyi günün sehersi balaca bir çanta yığıb, evi terk etdi, daha doğrusu qovuldu. Bu hadiseden Yusif derin sarsıntı keçirmiş, hetta tecili yardım çağırmağa mecbur olmuşdular. Mesele o qeder böyümüşdü ki, mekteb müdiri öz heyat yoldaşını da götürüb, Hikmetgile gelmişdi. Amma demek olar ki, ev sahibleri onu dinlemek bele istememişdiler. Hetta ağır tebieti ile tanınan, böyük-kiçik yanında xüsusi hörmeti olan Hikmetin atası bele bu nurani kişi ile acı danışmışdı.

Ağır, üzücü, esebdolu, yorğun mehkemeden sonra ayrılma qerarları resmileşdi. Züleyxa da, Hikmet de arığlamışdılar, her ikisi üzgün ve bedbin görünürdüler. Sanki bir-birinin üzüne baxmağa utanırdılar. Derin, çılğın, ehtiraslı bir sevgi adi bir şerden, adi qadının böhtanından darmadağın oldu. Ayrılıq hökmü oxunanda Hikmetin heyecandan bütün bedeni esdi, Züleyxa huşunu itirdi. Hele uşağların göz yaşı ürek dağlayırdı. Analarına sığınıb ağladığca, Hikmet üzünü gizletmeye yer gezirdi. O Züleyxanı, övladlarını çox sevirdi, ayrılığlarına döze bilmezdi. Amma insanların qınağına, ortalığda baş alıb gezen söz-söhbete, teneli baxışlara döze bilmezdi üreyi, sanki ayrılıq vacib imiş kimi boyun eymeye mecbur oldu. Özü öz acizliyine ağrıyırdı, özüne de, Züleyxaya da yazığı gelirdi.

Ayrıldığlarından cemi iki ay sonra Hikmet uşağlarını da götürüb, xarici ölkelerden birine getdi, onsuz da işi-gücü çox zaman hemin ölkede idi. Züleyxa ise düz bir il sonra özünden bir qeder yaşlı bir insanla aile qurdu. Düzdü yeniden aile qurmaq, her şeye yeniden başlamaq fikri olmasa da Hikmetin acığına heyatını yeniden qurma qerarı verdi. Hem de buna mecbur idi, çox zaman Yusif de, onun heyat yoldaşı da onu

<< 1 ... 12 13 [14] 15 >>