anası ölende bütün xestexana ağlamışdı, hele eyalet camaatının evlerine tökülüşmesi, üzlerini demek olar ki görmediyi babaları, neneleri, emi dayı, xala bibi... Her kes burdaydı, dizine başına döyen qadınlar, ağlayan kişiler... Qohumların üzündeki teessüf, peşmanlıq.... Anasının yere qoyulan cenazesi.... Yadına gelir ki, sakitce yere çöküb, cenaze ipeyini anasının üstünden qaldırıb öpende her kes özünü itirmişdi, lakin sonra daha da çoxalan hönkürtülerin sesi hele de qulağındaydı!...

Anasının ölümünden sonra çox şey deyişdi. İki körpe uşağla tek qalan ata çaresiz qalmışdı. Bir terefden sevimli arvadının ölümü, bir terefden anasız qalan körpe uşağların qayğısı... Genc ata özünü itirmişdi, qohum qardaş ne qeder çalışsalar da ata yurduna qayıtmaq niyyeti yox idi, küsmüşdü sanki her kesden, üreyi qırılmışdı. Sanki arvadının ölümünde bu insanların günahı var idi. Hem de arvadının mezarı da burda idi, bilirdi ki geri qayıtmayacaq, ele o sebebden de arvadını burda defn etdi ve bu mezar onu bu eyalete daha çox bağladı. Ana bacı bir müddet onlarda qalsa da, sonradan her kes evine ocağına qayıtdı. Genc ata hansı işden yapışacağını bilimirdi, evde uşağların göz yaşlarını görmemekçün qaçmaq, uzağlaşmaq isteyirdi. Yaxşı ki, qonşu qadınlar kömeye gelirdiler, yoxsa bu körpe qızcığazın sağ qalması müşkül idi. Uşaq az qala eyaletde dünyaya ne qeder yeni uşaq getirmiş qadın varsa hamısından süd emdi, yavaş yavaş böyümeye başladı. Yusif artıq ikinci sinife gedirdi, belke de anasının olmamasından ya nedense müellimesinin sevimlisine çevrilmişdi. Gedib gelib Yusifin saçlarınına sığal çeken müellimesini çox sevirdi Yusif.

Hem ev işinde, hem çöl işinde işlemek üzmüşdü atanı. Bütün gün bennalıq edib, eve çörek qazanan ata, eve gelende içmeye isti çay da tapmırdı, daha doğrusu bunları edecek qadın yox idi. Züleyxanı demek olar ki qonşular böyüdürdü. Düzdü Yusifin atası da bu yaxşılığın altında qalmırdı amma başa düşürdü ki, bu da çıxış yolu deyil. Yusif böyük olduğu

<< 1 2 [3] 4 5 ... 15 >>