sevgi ile sevirdi, biri bir az xestelenende dünyası dağılırdı sanki. Yaraları sağalsa da herden göynedirdi onu, üreyi ağrıyırdı.... İndi en böyük arzusu Yusifin universitete qebul olması idi, bilirdi ki oğlu bacaracaq, amma bunun üçün de pul lazım idi. Yusif universitete qebul olsa onun üçün ev kiraye etmek, pul göndermek lazım idi. Qazancı pis olmasa da, heyecan keçiridi. Her defe Yusifi oxuyan görende onu bağrına basar, alnından öperdi. Uşağlarının her iksinin saçlarından arvadının saçından gelen etir gelirdi. Bu her hansı etir deyildi, tebii , anadangelme, doğal etir idi. Balalarının bele ağıllı , oxuyan, terbiyeli olması atanı sevindirirdi, qürur duyurdu övladları ile. Amma hardan bilerdi ki bu xoş günlerin de bitmesine çox az qalıb!

Ananın ölümünden düz on il sonra, yağışlı günlerin birinde dostları ile toydan eve qayıdan ata müdhiş bir avtomobil qezasında helak oldu. Bu gözlenilmez facie neinki Yusifle Züleyxanı hetta bütün eyalati ağrıtdı. Eşiden-bilen Yusifgilin heyetine tökülüşdü. Menzere o qeder ürekparçalayan idi ki, görenin qanı donurdu. Yusif dinib-danışmırdı, sanki donmuşdu, heç ağlamırdı da. Daha doğrusu ağlaya bilmirdi!...Ne olduğunu derk ede anlamırdı, bu adamlar bura niye yığışıb deye öz özüne deyinirdi üreyinde. Donuq-donuq etrafa baxırdı. On yaşlı Züleyxanın ise sesini kesmek mümkün deyildi, balaca elleriyle atanın tabutunu qucağlayıb kimseni yaxına buraxmırdı. Atanın ölümünden daha çox qızın bu hereketi ağladırdı her kesi, çırpınan, özünü yerlere atan bu qızı kimse sakitleşdire bimirdi, yaxınlaşmağa cesaret eden de yox idi. Hamıya nifretle, acığla baxırdı. Qefil başını qaldırıb, ona teselli vermeye çalışan baba-nenesine "Siz öldürdüz atamı, siz öldürdüz” dedi. Belke de haqqlı olan bu ittihamdan her kes öünü itirdi, baba elleri ile üzünü tutub, hönkürmeye başladı. Atanı defn etmeye aparanda, Züleyxanı zorla saxladılar. "Atamı aparmayın” deyib feryad eden qızın sesi bütün eyaletde eks olunurdu sanki. Genc Yusifin çiyinlerine

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 15 >>