ise ilk defe öz atasının tabutu qoyuldu.

Ev yeniden soyudu. Daş- divar rengini itirdi. Canları, üreyleri o qeder yanırdı ki, evin soyuğluğunu bele hiss etmirdiler. Yene Yusif gündüzler çöle bayıra cıxır, dostları başını qatırdılar. Züleyxa ağlamağdan üzülmüşdü. Bir terefden bu ağır derdin yükü, bir terefden yemek yememek qızı tamam üzmüşdü. Heç yemek bişiren de yox idi. Yene sağ olsun qonşular!...

O günden Züleyxanın qayğılı, acınacağlı günleri başladı. Gündüzler derse gedir, dersden gelende ise gücü çatan bütün ev işlerini görürdü. Eslinde gücü çatmayan iş de qalmamışdı sanki. Evin direyine dönmüşdü qız....Yusif bir ara universitet meselesini fikrinden çıxarmağa çalışdı, balaca qızı kimin ümidine qoyub gede bilerdi ki? Heç üreyi razı gelmezdi, Züleyxasız gözüne yuxu da getmirdi. Sonda birdefelik Bakıya köçme qerarı aldılar, onsuz da bu eyaletde ne doğmları, ne de onları çeken kimse var idi. Birce ata-analarının mezarı burda olduğu üçün bura onlarçün terk edilmez gelirdi.

Belece ata-analarının ölümünden düz bir il sonra eyaletde atalarına mexsus evi ve torpağ sahesini satıb, paytaxta köçdüler. Dost-tanışın mesleheti ile xudmani, balaca bir heyet evi aldılar. Yeni şehere köçmeyle heyatlarına yeni nefes, yeni ruh geldi sanki. Şeherin tünlüyü, ses-küyü içlerindeki derdlerini yendi sanki, yeni dostlar, yeni qonşular, yeni tanışlığlar....

Yusifin universitete qebul olması heyatlarının en sevincli günü idi. Züleyxa o gün eve yığılmadı, qardaşı ile bütün şeheri gezdiler. Qızcığaz gezinti zamanı hey danışdı, gah atasından, gah anasından, arada kövreldiler de....

Yeni ders ilinde Yusif Züleyxanın elinden tutub onu yeni mektebine getirdi, özü ise heyecanla universitete yola düzeldi.

İller keçirdi. Züleyxa bu iller erzinde daha da gözelleşib, qeddi-qametli bir qız olmuşdu. On doqquz yaşı vardı artıq. Ona elçi düşenlerin sayı hesabı yox idi. Yusif artıq gelib-gedenlerin elinden yorulmuşdu. Herden zarafata salıb,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 15 >>