Getdiyi bu iki hefte erzinde demek olar her gün zeng edib, ailesinin hal-ehvalını öyrenirdi. Heyat yoldaşının her gün zeng etmesine, her işlerinin yaxşı olmasına baxmayaraq Züleyxanın qanı qara idi. Hikmet uzağda olsa da bunu hiss edirdi, ne qeder ceht etse de Züleyxa ona heç ne demirdi. Züleyxa isteseydi de danışa bilmezdi, çünki son zamanlar evde ona qarşı yaranan hirsin, övkenin sebebini anlaya bilmirdi. Evde qeribe ab-hava yaranmışdı. Hikmetin anası her gün pıçapıçla telefonla kimlese danışır, sonra sanki bütün hirsini qab-qacağdan alırmış kimi, ses-küy yaratmağa, diqqet çekmeye çalışırdı. Züleyxa heç ne etmese de özünü günahkar sayırdı. Hikmetin atası onun üzüne baxmır, nese deyende de gözlerini yana qaçırıdı. Züleyxa hiss edirdi ki, evin ağbirçeyi erinden çekinir yoxsa o namelum sebebi çoxdan açıb-ağartmışdı Züleyxanın üzüne. Sanki uşağlar da hiss etmişdiler bu soyuğluğu. Ne baba onları gezmeye aparı, ne nene saçlarına sığal çekirdi. Axşamlar Hikmetin yerinde, analarına sığınıb yatırdılar. Ne qeder düşünse de bu soyuğluğa, övkeye sebeb olacaq heç ne tapa bilmirdi özünde. Axı ne etmişdi, günahı ne idi?

Çox qeribeydi ki, Züleyxa özüne qarşı olan bu soyuq münasibeti övladları tehsil alan mektebde de hiss edirdi. Başqa vaxt onunla çox mehriban danışan, ona hörmetle yanaşan müellimlerin de onunla sanki danışmaq istemirlermiş kimi ifade vardı üzlerinde. Övladları haqqında melumat almaq isteyende ona ele gelirdi ki, müellimler onu başdan etmeye çalışır, suallarına tez-telesiy cavab veirdiler. Hele onun kimi övladlarını mektebe ötüren valideynlerin üzündeki iztehza onu lap esebleşdirirdi. Ne baş verdiyini anlamırdı...

Hikmetin qardaşı qızları da bu mektebde oxuyurdular, onlar da sanki Züleyxadan qaçmağa çalışırdılar, hele analarının üzündeki qeddar ve kinayeli ifade daha dözülmez idi. Züleyxadan ağızucu hal-ehval tutanda bele sesindeki dehşetli soyuğluq ve kinaye üşüdürdü Züleyxanı. Heç ne anlamırdı Züleyxa, ele bil sanki hamı, her kes onun

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 15 >>