eleyhine idi, ele bil heyatındakı insanların hamısı üz çevirmişdiler ondan. Tekce Hikmetin gelmeyini gözleyirdi, bir hefteye geleceydi Hikmet. Evliliklerinden on bir il keçmesine baxmayaraq hele de Hikmete olan sevgisi azalmamışdı, onu evvelki tek, çılğın bir eşqle sevirdi... Düzdü Hikmet bu iller erzinde Züleyxanı az da olsa incitmişdi, hetta qulağına bir para söz- söhbet de çatmışdı, amma Hikmetin dediyine göre hamısı yalan, boş-boş söhbetler idi. Düzdü üreyine şübhe düşse de, Hikmetin dediylerine inanmışdı, daha doğrusu özünü inandırmışdı.

Axşam Hikmet eve zeng etdi, sesi çox soyuq gelirdi, dediyine göre iki güne eve qayıdacağdı. Amma Züleyxa onun hele bir hefte getdiyi ölkede qalacağını deqiq bilirdi. Telefonda ne olduğnu, ne baş verdiyini soruşsa da Hikmet tezlikle geleceyini bildirdi, özü de sanki hede -qorxu gelirmiş kimi, acığlı, xüsusi bildirdi geleceyini. İki gün sanki cehennem kimi keçdi, Hikmeti gözlemek o qeder uzun çekdi ki, sanki iki gün iki ile döndü. Adeti üzre Hikmeti ele heyetde uşağları qarşıladı, sebirleri çatmırdı atalarının eve gelib çatmağına. Hikmet uşağları bağrına basıb, öpüb yuxarı çıxdı, düzdü ele uşağları kimi Züleyxanı da öpüb oxşayardı hemişe, amma nedense bu baş vermedi! Ata-anası ile soyuq görüşse de, Züleyxa hiss edirdi ki, Hikmetin baxışları onların üzündedi, sanki onlardan nese öyrenmek isteyirdi. Ele indice Züleyxanın ağlına geldi ki, Hikmet mehs ata-anasının tekidi ile tez qayıdıb ve bu geliş ele-bele, adi gelişe benzemirdi. Hikmet bir fincan çay içdikden sonra, otaqlarına çekildi, üz-gözünden yorğunluq yağırdı. Amma baxışlarında yorğunluğdan başqa ne ise de var idi, hirsmi, kinayemi, nifretmi.... Züleyxa anlamırdı!

Uşağlar artıq yatmışdılar, Hikmetin ata-anası televizora baxırdılar. Amma ele bir gözleri Züleyxanın üzünde idi, sanki nese olacağdı ve hesretle bu olacağın ne zaman baş vereceyini gözleyirdiler. Bu baxışlardan tenge gelen Züleyxa Hikmetin yanına keçdi, onun çoxdan yatdığını düşünse de

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 15 >>