Biz hamımız demek olar ki, bir aile kimi her gün yazdığımız hekayeleri , maraqlı xeberleri bir-birimizle paylaşırıq. Bu gün ise sizinle tesirli bir hekayeni paylaşmaq isteyirem. Çünki bu hekayeni dinlediyim vaxtdan bu günedek unuda bilmirem. Keçmiş zamanlarda xoşbext bir aile yaşayırdı . Bu ailede derin sevgi , qarşılıqlı mehebbet, hörmet, aile seadeti ve ailenin möhkem olmağı üçün tükenilmez deyerleri var idi. Amma onların üreyinde bir sıxıntı mesken salmışdı . O da onların neçe illerden beri övlad üzüne hesret qalmaları idi. Onlar bilirdiler ki, övladsız onların evlerinin direyi , ağacın körpe budağıdek dözümsüz olacaqdı. Çoxlu dualardan , nezir-niyazlardan sonra allah onları yada saldı . Onlara gözel bir qız uşağı bexş etdi. Bu körpe o qeder gözel , şirin idi ki, sanki bir meleye benzeyirdi. Onun dodaqları , yanaqları lale gülü tek al qırmızı renge boyanmışdı . Gülüşleri ise al-elvan bahar çiçeklerini xatırladırdı . İri qara gözleri meftun edici bir hissler insana bexş edirdi . Nurlu siması etirli benzersiz baharı canlandırırdı insan gözünde . Valideynleri ona böyük sevgi besleyirdi . Onu göz bebeyi kimi bütün derd-belalardan qoruyurdular . Çünki bu körpe onların yegane xoşbextliyi ve sevinci idi . Bax bele naz-neymetle valideynleri onu 5 yaşına çatdırdı.Fesillerin en gözeli olan bahar feslinin may ayında , anası onun uzun qara saçlarına rengbereng bezekli lentler bağlayıb , onu her gün gezmeye aparırdı.Onun ferqli bir şıltaqlığı var idi. Her defe gezintiye çıxanda valideynlerinin gözlerini yumdurub, men gizlenim siz meni tapın sevimli oyununu oynayardı . Özü de may çiçeklerinin arasında gizlenerdi. Onun elvan lentleri may çiçeklerine benzediyi üçün onu tapmaq çetin olurdu. Valideynlerinin onu tapmamasını görüb, may çiçeklerinin arasından çıxıb men burdayam! Deyib gülerdi. Günlerin bir günü sağalmaz bir xesteliye düçar oldu . Valideynleri dünyanın her bir yerinden hekimlere müraciet etdi . Amma bunların heç biri ona xeyir etmedi. Valideynleri her gün onun

[1] 2 >>