Men
Men sanki heç kimin tanımadığı bir yerde,
tenha yaşayam bir insanam.. Tenha deyilem,
dostlarım çoxdu.. Amma niyese men heç vaxt
onlarla bir düşünmemişem, bir zövqde
olmamışam.. Herden fikirleşirem, ele bil başqa
dünyanın insanıyam.. Biraz qapalı, aqresiv, heç
kimi özüne yaxın buraxmayan ve her şeyi
üreyime qoyub daxilden mehv olan insan..
Susqunluq içinde özümü boğuram. Men men
olduğum menin qatiliyem.Geriye getire
bilmeyeceyim peşmançılıqlar içinde bir
sehvem..
Sevgim
Bezen baxıram etrafıma.. Necede süni ve
soyuqdu insanlar..Herden bezirem, hemişe
eyniliklerle yaşamağa. Bir gün qarşıma biri
çıxacaq. Tam menim kimi, özünü en güclü kimi
gösterib, eslinde en zeif olan insan.. Her
yuxudan duranda yanımda tam meni ifade eden
birini görmek.. Yanağıma toxunanda nefesini
hiss etsem..Sonra birden evi dağıtmağa başlasa
ve dayanıb birden gözlerimin içine baxsa.. Biraz
qarışıq baxsa, biraz sevgi, biraz her şeyden
bezmiş kimi, biraz da sanki indi ağlayacaqmış
kimi.. Tekce mene ele baxsa.
Heyatım
Herden dururam aynanın qabağında, elediyim
sehvleri durub üzüme deyirem. Sonra
başlayıram ağlamağa.. Niye men beleyem? Heç
kimi semimi bilmirem.. Yada heleki semimi insan
görmemişem. Çünki hele başlanğıcdayam. Biri
geler üzüne güler, sonra geder arxanca çirkin
dilini işe salar ve danışar. Bu en iyrenc pislikdir.
Fikirleşirem, insan bu qeder iyernc ola bilermiki?
Üreyim başqa, ağlım başqa.. Luna Park
kimiyem.. Biraz qorxuluyam, biraz eyleceli..
Amma tam olaraq neceyem bilmirem..