Iblis nedir? Cümle xeyanetlere bais,

Ya her kese xain olan insan nedir? – İblis!
Hüseyn Cavid
Buradan getdiyi cemi bir il idi. Amma ne böyük deyişiklik yaranmışdı. Gözel qoyub getdiyi şeher bir az da gözelleşmişdi. Cemi bir ilin içerisinde onlarla bina, obyektler artmışdı. Hele teze park, yaşıllıqlar... Bu deyişiklikleri hiss etse de, fikri dağınıq idi. Göresen Aytac haqqında deyilenler doğrudur? Göresen?... Yox! Heç cür inanmaq istemirdi. Aytac heç vaxt bele hereket ede bilmez. Axı onlar bir-birini sevirler, işleri qaydaya salandan sonra nişanlanacaqlar. Sonra da toy edecekler. Anasının arzuladığı kimi - eve duvaqlı gelin getirecek Aytacı. Hele fikirleşir ki, toydan sonra imkan tapıb istirahet de götürer. Aytaca arzusunda olduğu İstanbul şeherini gezdirmek, oraları göstermek üçün. İlk defe universitetin qarşısından keçende görmüşdü onu. Dersden çıxan qız arxasınca gelen avaralardan narahat olub telesik yolu keçende, az qalmışdı maşınla vursun onu. Onda Aytacın teşvişle baxan qeşeng, mavi gözlerini görende çaşıb
qalmışdı. Sonra da qızın sadelikle üzr istemesi onu valeh etmişdi. Herden ele olur ki, tanımadığımız, heç vaxt görmediyimiz bir insana sadece bir kelmeden bele vurula, heyran ola bilirik. Çox qeribedir bu heyat... O zaman Aytacın bir kelmesine, bir sözüne vurulmuşdu. Ve bu heyranlığı tamamlayan gözelliyine... Sonralar özü de bilmeden defelerle yolunu buradan salmışdı. Bax belece başlanmışdı her şey... Aytacı dünyalarca sevirdi. Valideynlerini elçiliye gönderib razılıq da almışdı. Nişan olmamışdısa da, razılıq elameti olaraq
bir üzük taxmışdılar. Birce gün sesini eşitmeyende üreyi rahatlıq tapmırdı. Boş vaxt tapanda ise günlerini sevimli Xezerin qumlu sahillerinde keçirirdiler daha çox.Herden deqiqelerle dayanıb mavi semaya, mavi denize ve Aytacın deniz kimi, sema kimi mavi
gözlerine baxırdı. O ise sade bir şıltaqlıqla gülüb baxışını yayındırırdı. Kiminse ona diqqetle baxmasından sıxılırdı.
O semimi, sade, gözel, mehriban

[1] 2 3 ... 11 >>