baxışları unutmaq mümkün deyil. Bunları düşündükce Aytac haqqında deyilenlere inanmırdı. Ya da sadece inanmaq istemirdi... Çünki, getmemişden danışıb razılığa gelmişdiler. Onu tekmilleşdirme kursu üçün bir illik xarice göndermişdiler. Aytac da gözleyeceyini demişdi...
***
Qara rengli “Mersedes” markalı avtomobil qocaman bir ağacın yanında dayandı. Hemişeki görüş yeri. Amma hele o
gelmemişdi... Etrafı nezerden keçirib avtomobilden endi. Bura doğrudan da çox gözel yer idi. Vaxtile buranı görüş üçün özü beyenib seçmişdi. Yaz vaxtı buradakı yaşıllıq, tek ağacın yaşıllıqla vehdeti nadir resm eserlerine olduqca benzeyirdi. Bura gelende
hemişe ne ise daxili rahatlıq, azadlıq tapırdı ele bil. Sanki bu dünyada onlardan başqa bir kimse yox imiş... Defelerle tek de
gelmişdi bura. Yorulanda, sıxılanda, darıxanda, ferq etmez, her halında burada dinclik tapırdı. Amma indi nedense bu gözelliye fikirli-fikirli nezer salıb, geri qayıtdı. Her fesilde bir görünüş alan bu yer, fevralın sonları olmasına baxmayaraq, füsünkarlığını itirmese de, onun könlünü açmırdı. Avtomobilde eyleşib radionu qoşdu. Türk ifaçıları Kübariyye ve Tarkanın ifasında hezin bir mahnı seslenirdi. Onların seslerini beyense de, mahnı üreyini daha da sıxdı. Radionu söndürüb, oturacağa söykendi. Gözlerini avtomobilin tavanına dikdi. Ne düşündüse el telefonunu götürüb Aytacın nömresini yığdı. Uzun-uzadı çağırışa cavab gelmedi. Tekrar yığdı. Beşinci çağırışdan sonra sebri tükenib, zengi leğv etdi. Yeniden başını arxaya söykedi... Azacıq mürgülese de, pencerenin yüngülce döyülmesi onu
diksindirdi. Aytac... Onu gören kimi bir anlıq her şeyib unutdu. Tamamile her şeyi! Nece de gözel idi onun Aytacı. Onun
Aytacı?...
Duruxdu. Maşından düşdü. Ölkeye qayıdandan beri eve getmediyinden eyninde qırışmış penceyini çıxarıb avtomobilin salonuna atdı. Qollarını geniş açıb, Aytacı bağrına basdı. Hemişeki kimi gözel etir gelirdi saçlarından. Amma her şey
hemişeki kimi olmadı... Ele bil daş heykeli

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>