qışqırma! Yox, indi başa düşmemişem! Esl sevgiye rast gelende...
Raufun qezebden gicgahları guppuldayırdı. O hele Aytacı bu terzde, gözünü qırpmadan bele sözler deyen görmemişdi.Ola bilmezdi. Yox, bu başqasıdır. Onun mesum baxışlı sevgilisi deyil. Bele amansızcasına onun hislerini tapdalayan, sevgisini tehqir eden, iki il onu şirin dille oyuncağa çeviren o meleksima deyildi bu qız.Birden-bire onu ikrah bürüdü:
−Sen nişanlı sayılırdın, barmağında menim nişanımı daşıyırdın, Aytac! Sen nece qızsan axı? Hanı menliyin senin?
Hanı senin qürurun? Hanı mesumluğun? Yox, sen Aytac deyilsen. O bu sözleri deye bilmezdi. O demezdi!
Aytac bayaqkı reftarından utandımı, ya özünü ele göstermeye çalışdı:
−Bağışla, bele olmasını men de istemezdim. Bele alındı. - susub çantasından üzüyü götürdü. - Bir de ki, üzüyü çoxdan çıxarmışam barmağımdan...
Rauf nifretle sevgilisini süzdü. Aytac baxışını qaçırdı:
−Meni de başa düş. Men de xoşbext olmaq isteyirem. – üzüyü Raufa uzatdı.
Aytacın ona uzatdığı üzüyü esebi hereketle havaya tolazladı:
−Neyime lazımdır? Belke ele bilirsen üreyimin başından asacam?
−Besdir Rauf, kobud olma! Seven adam sevdiyinin xoşbextliyini isteyer.
−Hansı xoşbextlik? Menim bedbextliyim üstünde qurulan? Sen ona xoşbextlik deyirsen? Niye iki il uşaq kimi oynatdın meni? Barmağına dolayıb gülürdün, he? Mesxereye qoyurdun?He, Aytac?-Rauf özüne nezareti itirmişdi. Qızın qollarından tutub berk-berk silkeleyirdi. – De, neyi artıqdır onun menden?He, pulu var, varı-dövleti, villası... Axmaq! Sen bunları sevirsen! Seni servetdir xoşbext eleyen, gözünü tutan! Öldürecem seni!
Raufun qızarıb, qan çanağına dönmüş gözlerinden qorxan Aytac canını ondan qurtarmağa çalışırdı:
−Burax! Deli, burax deyirem! Zorla sevgi olmur. Qolum ağrayır, burax!
−Yalançı! Xain! Hamınız iblissiniz, yalançısınız. Xeyanetkarsınız! Lenete gelesiniz!
−Sen delisen, psixsen! Nifret edirem sene, alçaq...
Ağzının üstünden açılan sille onun sözünü yarımçıq qoydu.Rauf bir an

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 11 >>