−İsteyirsen deyim niye istemir senin o könlün?
Rauf üz-gözünü turşutdu. Gülnaz xanım oğlunun yanına keçdi:
−Demirem ki, sene asan olsun. Onsuzda tekce sözle heç ne düzelmir. Amma, oğlum, başa düşmeye çalış, o öz yolunu seçdi. Neyin sehv, neyin düz olduğunu Allahdan yaxşı bilen yoxdur. Ne olur, yaxşılığa olur. Görünür ikinize de bele yaxşı imiş.
Rauf esebi döndü:
−Bes iki il meni barmağına dolamağına ne deyirsen?
−Onun babalı öz boynunadı. Oğlum, bütün heyatı qaşqabaqla, bedbinlikle keçirmek olmaz. Senin de qarşına öz qismetin çıxacaq. O da öz seçdiyi ile xoşbextdir.
Rauf ayağa qalxdı:
−Seni çox isteyirem, ana, amma xahiş edirem, bu sözü bir de deme. Men qadın tayfasına zerrece inanmıram. Heç kesi de üreyime yaxın buraxmayacam. İstesem de alımayacaq. Qırıldı menim bütün inamım da, güvenim de. Ele qırıldı ki, yaxşını da
pisden ayıra bilmirem daha... - boğazı göynedi - Aytacın xoşbextliyine hele baxarıq. Qoysam eger... – o bunu dilde deyirdi. Özü de bilirdi ki, pislik bacarmır.Gülnaz xanım ters-ters oğlunu süzdü:
−O ne sözdür?
−O söz deyil. Edende görecek. Men bilirem ki, Aytac ona da düzünü demeyib. Meni aldatdığı kimi onu da aldadıb. Yeqin deyib ki, onu menimle mecbur nişanlayıblarmış guya. Eh, kim bilir, menden evvel kimleri tora salıb. Amma onun şöhret arzusunu qoyacam üreyinde. Qoy çekdiyimin heç olmasa yarısını çeksin. Ana esebleşdi:
−Besdir! Menim oğlumun danışığına bax bir! Mahir kimi kişinin oğlunun danışığına bax. O namerdlikdir, nakişilikdir!Onsuz da hamı öz emellerine göre mükafatını alır. Allah ona bildiyi kimi ceza verecek. Amma senin o hereketin kişilikden olmaz! Ne qazanacaqsan, ay oğul? Vicdanı olan vicdan ezabı, bir ömür boyu peşmanlıq qazanar. Bele nakişiliyi sığışdırarsan özüne? İndi hirslisen. Hirsli başda ağıl olmaz! Yadında saxla bala, ele addım atma ki, geriye baxanda peşman olasan, qarşındasa uçurum olsun. Seni merd oğlan bilirem, eskik adama yaraşan sözü heç ağlına da getirme. Sen adda oğlum olmaz!

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 11 >>