Rauf elbette yaraşdırmazdı, etmezdi bunu. Çox qezebli idi, ne danışdığının ferqine varmırdı. Çox sevdiyi, melek sandığı bir qızın bele hereketi onu ele sarsıtmışdı ki, neyin düz, neyin sehv olduğunu herden özü de qarışdırırdı. Orada, hemin uğursuz gün onun qüruru tapdalanmışdı, alçalmışdı, sevgisi ayaq altına atılmışdı. Özü de kimin, hansısa harınlamışın ayağı altına. Bax bunlar idi onu yandıran, qezebini coşduran. Deli olmaq heddine çatırdı fikirden. Bir yandan gözel, mesum baxışlı Aytacı itirmek, o biri yandan bele alçalmaq. Aytac üzüyü qaytarıb, sadece olaraq “seni sevmirem” deseydi, dünyasında onu bu qeder yandırmazdı. Amma onu kimese deyişmek... Rauf kimi oğlanı. Axı ne vermemişdi Aytaca? Başqalarının qibtesine sebeb olan bir sevgiyle sevirdi onu. Defelerle refiqeleri, hetta Raufun yanında çekinmeden onların sevgisine hesed apardıqlarını demişdiler. Hele bir qız da vardı. Nermine idi deyesen...
Raufun gözel yaddaşı vardı. He, Nermine... O hetta refiqesinin yanında bele Raufu utanmadan, şit baxışlarla süzürdü: “Ay qız, bextever başına, bele oğlan hamının qarşısına çıxmır”. Doğrudan da Raufda kişiye yaraşan her cehet var idi... Boybuxun, yaraşıq, idmançılara mexsus qıvraq, möhkem beden, nüfuzedici, ciddi baxışlar. Elece de merhemet, xeyirxahlıq, zarafatcıllıq vardı. Hetta romantiklik de... Bunu yalnız Aytac göre bilirdi. Amma nankor oldu Aytac, qismetinden üz dönderdi. Bankir oğlunun şirin diline, ona bağışladığı cürbecür, çox bahalı hediyyelere, xüsusi bağladılmış “yaxşı” qiymete olan gül buketlerine deyişdi Raufu...
Heç Raufgilin de imkanı pis deyildi. Amma Aytacı yeni sevgilisinin atasının adındakı “bankir” titulu daha çox şirniklendirirdi. Rauf her şeyi araşdırıb, öyrenmişdi. Hetta bir neçe defe onları birlikde görmüşdü de. Neçe defe istemişdi ele oğlanın yanındaca Aytaca bir-iki kelme desin. Amma sonra “lenet şeytana” deyib, ümumiyyetle, onu unutmağa çalışmışdı. Amma
bacarmırdı... Çox çetin idi, çox! Üreyi parçalanırdı fikirleşende.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>