bilmerem, amma menim ele bir “sirrim” yoxdur.
Ana mezemmetle gülümsedi:
−Bes gizletdiyin ne idi?
−Anaaaa... – qız gileylendi.
−Besdir görüm, soruşmağa haqqım var. Anayam, maraqlanmaq da borcumdur.
Maya qaşqabağını tökdü:
−Gündelik idi.
−Bes orda ele gizli nese yoxdursa, niye ele gizledirsen? – ana el çekmedi. Maya meyus halda dillendi:
−Heyif, çox heyif ki, meni hele de yaxşı tanımırsan. Ana, sadece xoşlamıram ki, menim hisslerimi, duyğularımı başqaları bilsin. İster ailem, isterse de başqası. Gelecekde özüm oxuyacam. Bir de ola bilsin bir nefer... Vessalam.
İrade xanım dirçeldi:
−Bir nefer? Kimdi o “bir nefer”?
Maya suallardan qurtulmaq üçün fincanı eline alıb, otağına keçmek üçün ayağa qalxdı:
−Ne vaxt mövcud olsa, onda deyerem. – otağına keçib yazı stolunun arxasında eyleşdi.
İrade xanım da yavaşca qapını açıb, içeri keçdi. Onun hele de qızından söz qoparmağa ümidi qalmışdı. Maya narazılıqla başını buladı. Ana qızının çarpayısının kenarında eyleşdi:
−Deyirsen ki, hiss-duyğularımı heç kesin görüb, oxumasını istemirem. Amma özün de ressam olmaq isteyirsen.
Maya çayından içdi:
−Onlar tamamile ferqli şeylerdir. Heç bilmirem başa sala bilecem, ya yox?! – söz axrarırmış kimi, etrafa baxdı. – Gündeliyimdeki yazılar ancaq özüme aid olanlardır. Yalnız öz hislerimdir. Amma resmlerimdeki hadiseler, duyğular, sevgi, keder, xoşbextlik, çatdırmaq istediyim fikirler, duyğular – her şey obrazlarımındır, eserlerimindir. Üzerinde hekk etdiyim ketanlarındır. Fırçamdakı çalarlarındır. Menim deyil! Bax beledir menim felsefem. Ona göre de bele şeyler üçün heç bir narahatçılığım yoxdur. – anasına baxıb gülümsedi. - Amma gündelik tamam başqa şeydir.
İrade xanım başını buladı:
−Yaxşı, olsun. Amma yaxşı başa saldın. – birden-bire söhbeti deyişdi. - Bir az da müelliminden danış.
Maya teeccüblendi:
−Ne danışım axı? Heç özüm de tanımıram hele. Cavandır, qaraqabaq, kobud, eqoist birine oxşayır. Amma Müzeffer dayı teriflemekden

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 15 >>