– Özün de nahaq narahat olursan. Allahın qoruduğuna kim zerer vere biler ki?!
İrade xanım başını buladı:
−Elbette ki, Allah qorusun evvel. Amma, sen get özünü ocağa at ki, Allah qoruyur. Bes insana verilen ağıl, düşünce? Qızım, harda olursan ol, heç kese tamamile inanıb, arxayın olma. - etiraf etdi. - Düzü, sen gelib danışandan beri yaman narahatam. Cavan müellim olması üreyimden deyil heç.
Maya qalxıb otaqda gezişmeye başladı:
−Uşaq deyilem ki, ay ana. Ne de avam, sadelövh deyilem.
İrade xanım temkinle onun sözünü kesdi:
−Bilirem, öz qızıma da, terbiyesine de, düşüncesine de beledem. Güvenirem de. Amma insan çiy süd emib. Heç vaxt ehtiyatı elden verme.
Maya keçib çarpayıda – anasının yanında eyleşdi:
−Oldu! Baş üste! Arxayın ol!
Anası qapıdan çıxanda geriye boylandı:
−Sözlerimden netice çıxar. – qapını örtüb getdi.
Maya bir neçe saniye anasının çıxdığı qapıya teref baxıb, yorğun halda yerine uzandı. Gözlerini yumub, bu günkü görüşü teferrüatı ile xatırladı. Rauf müellim... Yox, o ne qeder qeliz, adamayovuşmaz görünse de, eslinde pis adama oxşamırdı. İlk baxışdan özüne qarşı
hörmet doğurur. Anam nahaq yere narahatdır. O heç mene teref 2-3 defeden artıq baxmadı. O da öteri nezer saldı. Bezi şorgöz kişiler kimi gözü başından ayrı düşmemişdi. Çox ciddi idi. Yox, ondan pislik gözlemirem. Genc de olsa, özüne hörmet doğurur...
Yerine uzandı ve yuxulamağa çalışdı.
* * *
Seherden beri gözlediyi qonağı nehayet ki, gelib çıxdı. Bu vaxt Rauf zalda tek idi. Avadanlıqların etrafında dolanır, onların sazlığını yoxlayırdı. Qapı döyüldü ve heç cavab gözlemeden de 45-46 yaşlarında ortaboylu, yaraşıqlı, tünd boz, parıltılı kostyum geyinmiş, saçlarını yandan seliqe ile ayırıb daramış bir kişi içeri daxil oldu. Qapını örterken öteri dönüb maşınına nezer salması da Raufun nezerinden qaçmadı. İreli gelib qonağı salamdı:
−Salam!
Kişi elini ona uzatdı. Raufu başdan-ayağa diqqetli nezerlerle süzüb gülümsedi:
−Çox gencsen.
Rauf da gülümsedi:

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 >>