destesini sifetime çırpıb,redd ol ,eyyaş qoca!-deyerek menı qovdu. Meni ha! Dörd il onu heyatım bahasına yığdığım pulla oxutmuşdum! Heç ne demedim. Bir vereqde qısa bir mektub yazdım, salonun xıdmetçisi ile qıza yollayıb, salondan çıxdım. Telesirdim,gemi yola düşecek idi. Gemi sahilden aralanırdı,men ise özümde deyildim, hesretle ömrümü qoyduğum sahile baxırdım.Bir de gördum ki,bir ağ limuzin maşın şütüyüb bizim geminin evvel dayandığı dayanacağa geldi.Maşından ağ donlu bir qızın düşüb qaça-qaça suyun qırağına kimi geldiyini ve elinde yaylıq gemi terefe el elediyini gördüm.Qızın veziyyetini görmürdüm, amma men kövrelib hönkür-hönkür göyertede ağlayırdım. Sahil görunmez olanda men kayutama qayıdıb radionu açdım. Hemin qız radioda danışırdı. O, menim mektubda yazdığım soyadımı götürmüşdü ve deyirdi: Men senin qızınam ,meni nankor bilme, bağışla, tanımamışam, neçe illerdir ki, seninle görüşmek hesretinde olmuşam! Gemiye çata bilmedim,ah, seni yene de göre bilmedim!Sonra ise....,sonra ise mene hesr etdiyi mahnını oxudu. Men onu daha gore bilmedim! İndi özum burada,qızım ise çox-çox uzaqlardadır, amma men evli deyilem!

<< 1 [2]