Iki carpayı ve heyatla olum arasında mubarize aparan iki xeste. Carpayılardan biri pencerenin qarsısında, o biri ise divarın dibindedir. Pencere qarsısında yatan xeste seherden axsama qeder bayıra baxaraq gordukleini divarın dibinde yatan yoldasına danısır: Bu gun deniz dunenkinden daha sakitdir. Kulek de dunenki kimi esmir. Denizde uzen ag yelkenler sanki su sonalarıdır. Park?! Parkda hele ki,hec kim yoxdur. Yellencekler de bosdur. Budur, kecen hefteki sevgililer geldiler. El-ele tutublar. Skamyalardan birinde eylesdiler. Gozlerini bir-birinden cekmirler. Oglan pıcıltı ile qıza nese danısır. Ne qeder de bir-birilerine yarasırlar. Kas ki,oz gozlerinle goreydin. Qızılguller sanki, bu gun bayram edirler. Ele acıblar ki, her teref qırmızı renge boyanıb. Alca agacları da gelin kimi basdan-ayaga aga burunubler. İndi de parkın bezeyi usaqlar geldiler. Ellerinde rengbereng cerpelengler, warlar var. Sanki, umidlerini goye ucururlar. Bu gun qagayıların da kefi kokdur. Mavi denizin uzerinde o yan-bu yana ucur, herden de suya bas vururlar.. Gunler de belece kecib gedir, xeste her gun pencereden gorduklerini divarin dibinde yatan yoldasına danısırdı. Bir gen pencerenin yanındakı xestenin ureyi tutdu. Eger divar dibindeki xeste duymeye basıb hekimi cagırsa idi, yoldasını xilas ede bilerdi. Ancaq o, duymeye basmadı. Cunki, yoldası olenden sonra pencerenin qarsısındakı carpayı bosalacaq ve onu bu carpayıya kocurecekdiler. Belece bugune qeder qulaqları ile esitdiklerini gozleri ile gorecekdi. Cox kecmedi ki, yoldası oldu. O yoldawinin olumune sevindi ve ertesi gun onu pencerenin qarsısındakı carpayıya kocurduler. Gozlediyi an gelib catmısdı. Heyecanla pencereden baxmaq ve yoldawinin daniwdiqlarini gozleri ile gomek isteyirdi. Pencereye baxdi.. Ancaq... Ancaq bayırda qapqara divardan basqa hec bir sey yox idi.. O zaman anladi ki olen yoldawi beton divari gorurmuw sadece onun bawini qatmaq, qelbini sevindirmek ucun ozunden deyirmiw hamsini!. O zaman aglayaraq pewiman oldu! Amma

[1] 2 >>