“Başqasından ne ise istemekden çekin! Çünki bu iş dünyada zelilliye sebeb olar, ardınca feqirlik getirer, qiyametde ise uzun-uzadı sorğu-sualla neticelener”. Hezret Mühemmed Peyğember (s). Keçmiş zamanlarda bir derviş vardı. Derviş gününün çox hissesini tenhalığa çekilib ibadet etmekle keçirirdi. Amma camaata möhtac olmağı da xoşlamazdı. Bunun üçün günün bir hissesini işlemekden ötrü ayırmışdı. Bir az işleyer, elinin zehmeti ile qazandığı pula yemek alardı. Ehtiyacından artıq qalanı ise feqirlere vererdi. Bir gün yene sehrada ibadetle meşğul iken gözü bir tülküye sataşdı. Tülkünün ayaqları kesilmişdi, sürüne-sürüne yeriyirdi. Derviş öz-özüne fikirleşdi: “Göresen, bu tülkü ne ile dolanır? Bütün vehşi heyvanlar ov etmeyin hesabına yaşayırlar. Ov etmek üçün heyvana iti qaçan ayaqlar lazımdır. Bu biçarenin ayaqları yoxdur. Göresen, Allah bunun ruzisini hansı yolla yetirir?” Derviş bu fikirde iken gördü ki, uzaqdan bir aslan ovladığı ceyranı dişinde sürüyerek getirir. Aslan ceyranın leşini yere qoyub parçaladı ve yemeye başladı. Doyandan sonra leşin qalıqlarını orada qoyub uzaqlaşdı. Bayaqdan beri onu güden tülkü sürüne-sürüne geldi, ceyranın etinden yeyib qarnını doyurdu. Derviş bu işe meettel qalmışdı. Aslanın eli ile tülkünü besleyen Allaha hemd etdi. Sonra ağlına bele bir fikir geldi: “Eger bu tülkü ruzi qazanmaq üçün heç ne etmediyi halda Allah-teala onun ruzisini yetirirse, neden menim ruzimi yetirmesin? Men ibadete ayırdığım vaxtdan kesib işlemeye hesr edirem. Halbuki, hemin saatlarda da Rebbime ibadet edib savab qazana bilerem. Bundan sonra daha işlemeyeceyem. Şikest tülkünün yemini aslanın eli ile yetiren Allah menim de ruzimi bir yolla yetirer”. Hemin günden derviş işlemeyin daşını atdı. Gece- gündüz özünü ibadete verdi. Amma ne qeder gözlese de, ruzisi gelmedi. Ne qapısını açan oldu, ne de bir qarın yemek veren. Derviş gün-günden zeifledi, bir deri-bir sümük qaldı. Günlerin birinde derviş qeybden bir ses eşitdi: “Sene sağlam beden, güclü el, iti ayaq verdim.

[1] 2 >>