Deyirler ki, Behlul Danende boş vaxtlarında çay
kenarına gelib, orada gilden evcik düzelderdi. Bir
gün Harun er-Reşidin xanımı Zibeydenin yolu çay
sahiline düşür. Behlul yene gilden evcik düzeltmekle meşğul idi. Düzeltdiyi evin qarşısında bağçaya benzer sahe ayırmış, buraya bir neçe ot-elef basdırmışdı. Zibeyde yaxın gelib Behluldan soruşur: “Behlul, burada ne edirsen?” Behlul cavab verir: “Cennet düzeldirem. Bax, bu, cennet qesridir. Bu ise etrafındakı bağçadır. Bu ağacların altından süd çayları axır”. Zibeyde gülümseyib soruşur: “Düzeltdiyin cenneti neyleyeceksen?” Behlul: “Müşteri tapıb satacağam”. Zibeyde soruşmağa davam edir: “Mene satarsanmı?” Behlul: “Sataram” – deyir. Zibeyde “cennet”in qiymetini soruşanda Behlul cavab verir ki, bunun qiymeti yüz dinardır. Zibeyde yanındakı kenize tapşırır ki, Behlula yüz dinar versin. Behlul pulu alıb söyleyir: “Bu cennet indi oldu seninki. Amma bunu tesdiq eden sened hele hazır deyil. Sabaha kimi sened hazır olub sene teqdim ediler”. Zibeyde saraya qayıdır. Behlul da şehere dönür. Yol boyunca rastına çıxan her feqire bir dinar sedeqe verir. Belelikle, yüz nefere bu puldan pay düşür. Hemin gece Zibeydenin eri Harun er-Reşid yuxuda görür ki, mehşer qopub. Onun günahlarını üzüne oxuyub cehenneme sarı aparırlar. Birden uzaqda yaraşıqlı bir qesr görür. Qesrin divarları lel- cevahiratdan idi, yaşıl ağaclarla ehate olunmuşdu. Harun qesri görende yanındakı meleklerden soruşur: “Bu qesr kimindir? Orada kim yaşayır?” Haruna cavab verirler: “Bu qesr senin arvadın Zibeydeye mexsusdur. Amma senin ora getmeye ixtiyarın yoxdur”. Harun er-Reşid heyret içinde ayılır, yuxusunu Zibeydeye danışıb menasını soruşur. Zibeyde Behlulla olan söhbetini yada salır, ehvalatı Haruna danışır. Seher açılanda Harun çay kenarına gelir. Görür ki, Behlul yene gilden evcik düzeltmekle meşğuldur. Harun soruşur: “Ne edirsen?” Behlul cavab verir: “Cennet düzeldirem”. Harun: “Yüz dinar versem, onu mene satarsan?” Behlul “yox” deyib elave edir:
“Bu cennetin

[1] 2 >>