mohkemliyi, xosbextliyi ucun bu iki shey kifayetdir, - deye indi basini sinesine qoymus Yeganeni pisik balasi kimi tumarladi.- Ayri ne noqsanin olsa, kecerem.

Qiz dinmedi. Gozlerini yerdeki xalcanin naxislarina zilleyib susdu. Sonra ne ucunse, derinden koksunu oturub udqundu.

- Dogrudanmi ne gunahim olsa bagislarsan?

- Men cox helim adamam. Her xirda qusuru uze vurub qan qaraltmagi xoslamiram.

- Elbette! - deye Yegane basini qaldirdi. - Gerek birimiz od olanda, o birimiz su olaq.

- Amma ele od da var ki, onu su sondure bilmir. Alemi yandirib-yaxir.

Qiz Ekremin saclarini qarisdirdi.

- Sheytan! O menem?

Ekrem sevinc qarisiq bir utancaqliqla Yeganeni yanina salib evlerne apardi. Onu anasile tanis eledi. Cavahir qizi qucaqlayib uzunden-gozunden opdu. Ozluyunde, bele boylu-buxunlu, yarasiqli bir geline qayinana olacagi ile qurrelendi. Lakin..

Bu fereh uzun surmedi. Barmagina nisan uzuyu taxilandan sonra Ekremgile ayaq acan Yegagetdikce arvadin nezerinde deyisdi. Cavahir ona yaxinlasdiqca, ondan uzaqlasmaq istedi. Qizin gozelliyi de, Ekreme gosterdiyi mehebbeti de, evdeki munasibeti de anaya saxta, qondarma gorundu. Cavahir bu sevdada oglunun yanildigini askar hiss etse de, derdini hec kese demedi, punhan saxladi.

Kash ele sonraki peshmanciliq da ananin dushunduyu qeder olaydi!..

Zifaf gecesinden sonra..yer yarilsaydi, Ekrem yere girerdi!..

Yegane - onun melaike teki pak, muqeddes sandigi qiz ismetsiz cixmishdi!

1939-cu il...

Qizmar yay ayi, gunorta cagi idi. Daskendde, Sheyxanaetaur baginin xiyabanlarinda cavan bir qaraci qizi dolasirdi. O, kolgeliklerde oturmus adamlara yaxinlasaraq yalvarici bir terzde fala baxdirmalarini xahis edib, talelerinden dogru xeber vereceyini inandirmaga calisirdi. Ovcunda ayna qirigi tutmus qaracini kimi tehqirli, soyuslu ibarelerle qovur, kimi atmacalar deyerek ele salir, kimisi de cibinin dibini arasdiraraq, qepik-qurusunu verib, oz bextini sinamaq isteyirdi.

Qiz, coke agaclari altindaki tenha

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 ... 96 >>