Bir gün ağsaçlı müdrik qocanın yanına gözü yaşlı genc, gözel bir qız gelir: -Ne edim, mene meslehet verin? Men hemişe hamıya kömek etmeye,heç kimi incitmemeye çalışıram. İnsanlara qarşı çox xeyirxaham. Bu qeder semimi ve mehriban olmağıma baxmayaraq, hörmet ve minnetdarlıq evezine çox vaxt qelbimi qırır, meni incidirler. Menim günahım yoxdur, bu, edaletsizlikdir. Ağladacaq qeder ağrılıdır. Müdrik qoca gözel qıza baxdı ve gülümsedi: -Çılpaq soyun, şeherin küçelerini bele lüt gez. -Deli olmusunuz? Bele halda ALLAH bilir başıma ne oyun getirerler. Bele olduqda ağsaqqal qapını açdı, bir güzgü getirdi, qızın önüne qoydu: -Bax, görürsen, bu gözel bedeninle insanların qarşısına çılpaq çıxmağa cesaret etmirsen. Neden çılpaq qelbinle yer üzünde gezirsen? Senin qelbin bu qapı kimi açıqdır, hamı ora serbest daxil olur. Senin qelbin güzgü kimi eks etdirir. Senin xeyirxahlığında öz pis emellerinin eksini görenler seni alçaltmağa, incitmeye, lekelemeye çalışırlar. Her adamın cesareti çatmır etiraf etsin ki, kimse ondan yaxşıdır. Deyişmeyi bacarmayan bele adamlar düşmençilik etmeye üstünlük verir. -Bes men ne edim? -Gedek, men sene öz bağımı gösterim. Müdrik adam qızı bağa apararaq dedi: -Neçe illerdir ki, men bu güllere, çiçeklere su verirem, qulluq edirem. Hele bir defe de olsun onun qönçe açmağa başladığı anı görmemişem. Halbuki, her gün onların gözelliyinden ve etrinden zövq alıram. Sen de çiçek kimi ol. İnsanların qarşısında üreyini telesmeden, hiss etdirmeden aç. Diqqet et ki, kim sene dost olmağa layiqdir, kim çiçek sulayan kimi senin xeyirxahlığına tekan verir, kim ise leçekleri qoparır, ayaq altında ezir. Heyatın dözülmez olmaması üçün iki şeye alışmaq lazımdır: zamanın vurduğu yaralara ve adamların edaletsizliyine!