Qedim zamanlarda bir baliqci oz ailesi ile deniz sahilinde yasayirdi. Gunlerin bir gunu baliqci dostlari ile hemiseki kimi denize baliq ovuna cixir. Bir nece gun kecir, onlar aciq denizde azirlar. Gunler kecir, baliqcilarin yemek ehtiyati qurtarir, ac-susuz, taqetsiz ne edeceklerini bilmirler. Hansi yone istiqamet alirdilarsa, yene de sahile yol tapa bilmirdiler. Nehayet, baliqcilar son umidlerini de itirib yalniz olumlerini gozleyirdiler. Ele bu vaxt baliqcinin ailesine bedbextlik uz verir. Deniz sahilindeki evlerinde gozlenilmeden yangin bas verir. Baliqcinin bicare arvadi usaqlarini da sinesine sixib haray salir. Hec kim onu sakitlesdire bilmir. Qadin qisqira-qisqira bu sozleri tekrar edir: Ay Allah! Axi men ailemin, evimin-esiyimin salamat olmasini her gun Senden isteyirdim, dua edirdim! Men artiq nece Sene umid, arxayin ola bilerem!. Qadin tamamile ruhdan dusub Allahindan inciyir, artiq dua etmemeyi qerara alir. Bu vaxt mocuze bas verir! Baliqcinin evi yananda yanginin alovu cox yuksekliklere ucalir. Gemideki baliqcilar alovu gorub yangin olan terefe uzurler. Bir azdan onlar dogma sahillerine yetisirler. Baliqcilar dogmalari ile qucaqlasib, sevincden ne edeceklerini bilmirdiler. Olumle uz-uze geldiyi halda bu yangin onlarin heyatlarini xilas etdi! Birce baliqci oz ailesini qem icinde gorur. Arvadi her seyi ona danisir. Baliqci gulumseyerek qadina deyir: Ay arvad! Allaha sukur et! Menim senin yanina sag-salamat gelmeyimin sebebi evimizin yanmasi oldu! Biz bundan da yaxsi ev tike bilerik, ancaq meni hec kim dirilde bilmez! Allahim! Sene sukurler olsun! Neyin xeyrimize, neyin ziyanimiza olmasini yalniz Sen bilirsen!... Qadin erini qucaqlayib Allah qarsisinda tovbe etdi ve evvelkinden de cox Allaha sukur ve dua etmeye basladi. Son! Oxuyan gozler var olsun!