O gün çox isti idi. Hemişekinden de isti. Göyden od yağırdı sanki...
Bir kişi ve bir qız uşağı... Qızcığazın iki yaşı olar belke de. Belke de heç olmaz. Bütün uşaqlar kimi şirindir o da...
Bir mechulluğa doğru gedirdiler. Atası dartır ellerinden tez-tez. Ağrıyır elleri. Ürkek baxışlarla atasına baxır. Göresen günahı nedir? Atası onu hara aparır?
Axşam anası çox ağlamışdı, niye göresen? Her defe hıçqırıq sesine oyananda anası ona şefqetle baxıb oxşamışdı yaşlı gözleri ile...
Kim bilir, ne baş verirdi? Halbuki " bazara gedirik " deye çıxmışdılar evden. Anası ağlayır, atası ise qezeblenirdi. Bu cür de bazara getmek olmaz ki?...
Getdiler, getdiler. Nehayet, kimsesiz bir yere çatdılar. Qız atasının elinden çıxıb, etrafdakı kiçik daşları yığmağa başladı. Bu da onun üçün bir oyun idi yeqin ki...
Atası telesik bir çuxur qazmağa başladı. Zavallı qızcığaz ne baş vereceyinden xebersiz maraqla ona baxırdı. Ata artıq xeyli qazmışdı. Balaca qız maraqla çuxurun yanına geldi. Atası beli kenara qoyub, çuxurdan çıxdı. Göz-göze geldiler. Ancaq ata tez gözlerini çekdi. Bu körpe ve mesum gözlere baxmağa cesareti yox idi çünki...
Adetler bele teleb edirdi ve merhemete yer yox idi bu adetlerde. Buna göre de baxa bilmirdi qızının gözlerine. Her yerde gücü ile öyünen bu adamın kiçik bir qızın, hem de öz qızının gözlerine baxmağa cesareti çatmırdı. Haqq nahaqq qarşısında güclüdür hemişe...
Bir az da gecikse, belke de, eli " soyuya " bilerdi. Odur ki, işi bitirib tez qayıtmalı idi daşürekli dostlarının yanına. Qızının elinden tutub, bir göz qırpımında çuxurun içine atdı. Sonra da telesik üstünü torpaqla örtmeye başladı. Qızcığaz bir terefden ağlayır, bir terefden de " Ata, atacan ", -deyib çuxurdan çıxmağa çalışırdı. Ancaq bacarmadı. Bir azdan sesi kesildi qızcığazın. Günahı ise qız doğulmaq idi onun!...
O bütün bunları danışdıqdan sonra hönkür-hönkür ağlamağa başladı. Ağladı, ağladı. Yanındakılar da ağladılar. Sonra gözlerindeki o derin kederle: " İndi, bele atanı nece

[1] 2 >>