Keçmiş zamanlarda dostları terefinden çox sevilen, hörmet edilen, exlaqlı, dürüst bir tacir var idi. Bu halal adam heç kimi aldatmaz, söz verende mütleq onu yerine yetirer, borcu olanda onu tez vermeye çalışardı. Buna göre de onunla birge iş görmek isteyenler esla tereddüd etmezdiler.
Bir defe qonşu ölkeden sifariş etdiyi malları almaq üçün tacire pul lazım idi. Ehtiyacı olan pulu ona vere bilecek tacir dostuna meseleni danışdı. Dostu borc vermekde heç tereddüd etmedi. Çünki onu çox yaxşı tanıyırdı. Evveller de ona borc vermişdi ve aralarında heç bir problem olmamışdı. Dostu ona pulu vererken dedi:
-Sehv başa düşme, bir-birimize güvenirik. Amma yene de borc verende bir neferin şahid olması adetdir. İsteyirsen aramızda şahid tutaq.
- Şahid olaraq Allah yeter, başqa şahid lazımdırmı?
- Yaxşı onda bir zamin göstere bilersenmi? Dünyanın min cür halı var.
- Sen narahat olma. Zamin olaraq da Allah yeter. Başqa zamin lazım deyil.
Dostu haqlı idi. Doğrudur, Allahdan daha yaxşı şahid ve zamin, elbette, ola bilmezdi. Onsuz da dostuna güvenirdi. Öz aralarında borcun ne vaxt qaytarılacağı haqda razılığa gelib ayrıldılar.
Tacir yola çıxmaq üçün hazırlaşdı. Onların ölkesinde ticaret seyahetleri gemi ile edilirdi. Gemiye mindi ve qonşu ölkeye getdi. Çatar-çatmaz mal aldığı yere getdi, dostundan aldığı borc pulla malı aldı. Bu arada özü ile getirdiyi malları da satdı ve aldığı borcdan daha çox pul qazandı.
Artıq öz ölkesine qayıda bilerdi. Amma bir manee vardı. Yaşadığı ölkeye sefer eden bir gemi vardı ve o da xarab olmuşdu. Buna göre deniz seferleri qeyri-müeyyen bir vaxta qeder texire salınmışdı. Aradan bir neçe gün keçdi, amma gemi hele de düzelmemişdi. Ne edecekdi? Dostuna olan borcunu ödeme vaxtı da yaxınlaşırdı. Vaxtında ödeyeceyine söz vermişdi. Ne edeceyini düşünürdü. Birden gözüne bir kötük sataşdı. O anda ağlına bir fikir geldi:
- Bu kötüyün içini oyum ve borc pulu oraya qoyub üstünü örtüm. Bir de dostuma mektub yazıb veziyyeti başa salım. Daha sonra ise

[1] 2 >>