Onlar beş il evli idiler. Allah iki gözel fidan bexş etmişdi onlara. Her şey öz yolunda kimi idi ele bil. Lakin son vaxtlar nese soyuqluq hiss etmişdi Aynur. Yoldaşı eve gec gelir, behane axtarırmış kimi her şeyi probleme çevirib, söz- söhbet salırdı. O, sebr edib her şeye dözürdü. Düşünürdü ki, yeqin işleri düz getmir, axır vaxtlar stress, gerginlik bütün bunlarla elaqelidir. O, yoldaşına destek olmalı, ona arxa olmalıdır. Çalışırdı ki, aile daxili esayişi qorusun, yoldaşı ile üz- üze gelmesin, perde götürülmesn. Qefil zeng her şeyi deyişdi. Heç vaxt ağlına getirmediyi hadise onun başına gelmişdi. Yoldaşının heyatında başqası var idi. Qefil, anonim zeng qısa ve konkret şekilde " Yoldaşının heyatında başqa qadın var, inanmırsan yoxla" demişdi. Evvel inanmadı, düşündü yeqin sehv düşübler, bu zeng ona ünvanlanmayıb. Sonra son vaxtlar yoldaşının davranışını yadına salınca, yoxlamağı qerara aldı. Aynur ümid edirdi ki, bu anlaşılmazlıqdı, heç cür qebul ede bilmirdi ki, bele hadise onun başına gele biler. «Bu ola bilmez, heç vaxt iki balası olan ata bele iş tutmaz. Axı, men de pis adam deyilem, her dediyini edirem, evde ses qaldırmıram, hörmetini saxlayıram, yox, o, heç vaxt mene xeyanet ede bilmez». Aman Allah, xeyanet sözüne nece nifret edirdi. Bu yeddi sesli söz onu nece de hövseleden çıxarırdı. O, bu sözü ne dostluqda, ne sevgide, heç bir halda qebul etmirdi. Amma indi… bu sözü neyinki qebul etmek, hetta yaşamaq üçün güc tapmaq lazım idi. Yox, indi o, her şeyi araşdıracaq ve emin olacaq ki, her şey öz yolunda, yoldaşı tertemiz, vicdanlı, mesuliyyetli bir insandır, bele iş tutmaz.

Aynur unudurdu ki, biz insanıq, nefsimiz var, yalan danışmaq da elimizden gelir. Unudurdu ki, insan her şeye qadirdi, sadelövhcesine inanırdı. İnanırdı ve bu onun faciesi idi.

Aynur öz dünyasında yaşayırdı. Saf, yalandan uzaq, bu real dünyadan çox ferqli, utopik dünyasında. O, inanırdı ki, pis bir şey onun başına gele bilmez. lakin şübhe ele acı ve qorxulu toxumdur ki, tez boy atır ve

[1] 2 3 >>