Anası o hele 10 yaşında vefat etmiş, bir il sonra atası ise başqa qadınla evlenmişdi. Qadın çox xoşxasiyyet bir insan idi. Ancaq balaca oğlan onu heç cür qebul ede bilmirdi. Ögey ana ona cürbecür hediyyeler alır, o da bu hediyyeleri küçeye atırdı. Qadın onunla danışmaq isteyende ise ya ondan qaçır, ya da en acı sözlerle üreyini sındırırdı. Qadın artıq çaresiz qalmışdı. Axırda derdini qonşu kendinde yaşayan müdrik bir qocaya açmağı qerara aldı...
Qadın, bir terefden, qocaya başına gelenleri danışır, bir terefden de, göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Qoca diqqetle onun dediklerini dinledi ve: “ Men sene kömek ede bilerem. Ancaq bir şertle ki, gerek mene üç aslan tükü getiresen. Üstelik, bü tükleri öz ellerinle qoparmalısan “ , - dedi. Qadın, evvelce, qulaqlarına inanmadı. Çünki aslan kimi vehşi bir heyvanda bu üç tükü nece qopara bilerdi? Veziyyetin çox ciddi olduğunu başa düşenden sonra ise tükleri getirmek üçün yola çıxdı. Çox keçmedi ki, aslanın yaşadığı meşeye çatdı. Aslan hem çox böyük, hem de çox ac idi. Üstelik, dayanmadan nere çekirdi. Qadın ister-istemez qorxdu ve arxasına da baxmadan oradan uzaqlaşdı. Ertesi gün qadın yene aslanın yanına geldi. Ancaq o, bu defe eliboş deyildi. Özü ile aslana et de getirmişdi. Eti aslanın yaxınlığına qoyub, oradan uzaqlaşdı. Aslan etin hamısını yedi. Ertesi gün qadın yene et getirdi. Bu defe eti aslana daha yaxın bir yere qoydu. Aslan bu defe de etin hamısını yedi. Belelikle, qadın her gün aslana et getirir, aslan da etin hamısını yeyirdi. Aslan artıq qadının “tehlükesiz” olduğunu başa düşmüşdü. Onu gören kimi ne qezeblenir, ne de nere çekirdi. Eksine, bir az da sevinirdi. Bu, bir-iki hefte bele davam etdi...
Bir gün qadın aslanın lap yaxınlığına geldi. Ona öz elleri ile et verdi. Sonra da aslanı sığallamağa başladı. Axırda da yalından üç tük qopardı. Aslan buna ehemiyyet bele vermedi...
Qadın qopardığı tükleri götürüb sevincle qocanın yanına qayıtdı. Tükleri gösterib: “ İndi men bu tükleri ne edim? “ – deye soruşdu. Qoca

[1] 2 >>