Hindli bir yaşlı usta, çırağının her şeyden davamlı şikayet etmesinden bezmişdi. Bir gün çırağını duz almağa gönderdi. Heyatındakı her şeyden narazı olan çıraq qayıtdıqda, yaşlı usta ona, bir ovuc duzu bir stekan suya atıb içmesini söyledi.
Çıraq, yaşlı adamın söylediyini etdi, amma içen kimi ağızındakıları tüpürmeye başladı.
"Dadı necedir?"- deye soruşan yaşlı adama hirsle: "Acı" deye cavab verdi.
Usta gülerek çırağın qolundan tutdu ve çöle çıxardı. Sessizce bir az irelideki gölün sahiline apardı ve çırağına bu defe de bir ovuc duzu göle atıb, gölden su içmesini söyledi.
Deyileni eden çıraq, ağızının kenarlarından axan suyu qoluyla silerken eyni sualı soruşdu:
"Dadı necedir?"
"serin"- deye cavab verdi genc çıraq.
"Duzun dadını hiss etdinmi?" deye soruşan yaşlı adamı, "Xeyr" deye cavabladı çırağı.
Daha sonra yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve bele dedi:
Heyatdakı iztirablar duz kimidir, ne azdır, ne de çox. İztirabın miqdarı hemişe eynidir. Ancaq bu iztirabın acılığı, neyin içine qoyulduğuna bağlıdır. İztirabın olduğunda etmeyin lazım olan tek şey iztirab veren şeyle elaqedar hisslerini genişletmekdir. Onun üçün sen de artıq stekan olmağı burax, göl olmağa çalış.