O, tek yaşayırdı. Bir otaqlı evde. Çoxu ele bilirdi ki, bu evde heç kim yaşamır. Bax belece, sessiz-semirsiz heyat terzi keçirirdi.
Bir gün narın yağış yağırdı. Yağışlı havada dualar da tez qebul olunduğuna inanırdı. Çox sevincli idi. Sevinirdi, sevinirdi ki, dua edecek. Demek olar ki, her gün axşam namazını mescidde qılırdı. Hemişeki kimi bu gün de namazını qılmaq üçün mescide yollandı. Evi mescide yaxın olduğu üçün tez çatdı. İqameden evvel dua etdi. Sonra camaatla namazını qıldı. Bir qeder oturduqdan sonra harasa telesirmiş kimi mescidden çıxdı. Yağışlı havada denize baxa-baxa zikr etmeyi de çox sevirdi. Deniz kenarına gelib, skamyanı yağışdan qoruyan bir yer tapıb, oturdu.
Qefilden kimse arxadan onun çiynine toxunaraq "Bu sensen?" deye heyecanla, teeccüble soruşdu. o, duruxdu. Hele çönüb sifetine baxmasa da ses ona doğma geldi. Amma yanıla bilerdi. Emin olmaq üçün arxaya çevrilib ona sual veren adama baxdı. Bu, elinde esa tutmuş bir qoca idi. "Yox, yox! Men yanılmadım. Bu odu. Bu hemin o insandı. O insan ki..." Tez özünü ele aldı. Guya bu insanı tanımadı. "Siz kimsiniz?"- deye sual verdi.
-"Bu menem.Men seni gören kimi tanıdım. Ola bilmez ki, sen meni tanımayasan. Bilirdim ki, denizi sevirsen. Men hemişe buraya gelirem. Hemişe gözlerim seni axtarır. Amma heç vaxt seni göre bilmirdim. Demek qismet bu güne imiş". Sevinc hissi ile yaxınlıqda oynayan uşaqları gösterib "Bunlar nevelerimdi", - dedi. Sonra da tez "Sen de nevelerinle gelirsen? Onlar hardadır?"- deye soruşdu.
Qoca ele hey danışırdı. Cavab gözlemeden sualları ard-arda verirdi. O ise sadece baxırdı. Ne qocanın danışdığını ne de suallarını tam eşidirdi. Bu qocanı görmek onu hele de unuda bilmediyi keçmişine aparmışdı. Düz 22 yaşına...
Onun 22 yaşı vardı. Tehsil aldığı Universitetde bir gence aşiq olmuşdu. Hemin genc de onu deliler kimi sevirdi. Tezlikle aile heyatı quracaqdılar. Amma, amma... Sevdiyi insanın valideyinleri onun haralı, kimlerden olması ile maraqlandı. Neticede onun kimsesiz ve
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç