kasıb olduğunu bilib bu işe razılıq vermediler. Belelikle iki aşiqi bir-birinden ayırdılar. O, "bu taledir" deyib Allahın ona yazdığı tale ile razılaşdı ve üsyan etmedi. Qarşı teref onu kimsesiz bilirdi. O ise bilirdi ki, kimsesiz deyil. Onun Allahı var. Rebbinin ona bexş etdiyi imanı var, sevgisi var. Susdu ve sakitce hemin adamın heyatından çıxıb getdi...
Beli... Bu hemin insan idi. Bu gün telaşla, heyecanla onun önünde durub danışırdı. Birden üreyi sancdı.Elini qeyri ixtiyari olaraq üreyinin üstüne qoydu. Qoca:"Ne oldu? Üreyin ağrıdı?"- deye soruşdu. O ise "yox" deyib ayağa qalxdı. İstemedi yalan danışsın. Amma yalan zeli kimi yapışdı onun diline. Vadar etdi yalan danışmağa. Güle-güle, edayla:"He, men de hemişe nevelerimle gelirem. Bu gün onlar başqa yere getdikleri üçün tek geldim.İndi yeqin evde meni gözleyirler. Telesirem. Sağ ol, men getdim".
Qoca:"Sabah geleceksen?"
O:"Yox"- deye cavab verdi.
Qoca ümid dolu baxışla yeniden: "Sabah geleceksen?"-deye yeniden soruşdu.
O ise "Yox" deyerek addımladı.
Qoca onun arxasınca sanki yalvarırcasına "Sabah seni burada gözleyeceyem". O ise:"Gelmeyeceyem" deyirdi. Onlar bu seda altında ayrıldılar.
Tez uzaqlaşmaq isteyirdi.Ağlayırdı. Onun göz yaşlarını qocanın görmesini istemirdi. Evine çatdı. Uşaq kimi sevinirdi. Rolunu yaxşı oynamışdı. Qocanı aldatmışdı. Ona aileli olduğunu yalandan demişdi.
Bir müddet ötdü. Sıxılmağa, darıxmağa başladı. Ayıldı. Etdiyi hereketin yanlışlığını indi hiss etmeye başladı. O ne etmişdi? Niye yalan danışmmışdı? Niye qocaya dememişdi ki, ona olan sevgisi onu Rebbine çatdırmışdı. O bu sevgi ile Rebbine daha da yaxınlaşmış ve bilmişdi ki, onun artıq bir sevgilisi var. O da ALLAHdır!
Fikrinden döndü. O, sabah yeniden ora- qocanın olduğu yere gedib her şeyi deyecekdi. Deyecekdi ki, seni menimle kasıb olduğum üçün aile qurmağa qoymadılar. Amma insanın zenginliyi onun üreyinde olan inamdır. Ailesi olmadığını, indiye kimi tek yaşadığını deyecekdi. İşa namazını qıldı. Seher hemin yere
»Ordan-Burdan
»Oxu zalına keç