Soyuq bir qış gecesinde eve dönerken, serxoşa benzeyen bir adam gördüm. Bir sağa bir sola çapalayırdı ve yanındakı direye sarılmışdı.
Bir vitrine baxırmış kimi ederek göz ucuyla onu seyr etdim. Yaşı 30-dan çox olardı. Ona teref bir az daha yaxınlaşdım. Üstü-başı son derece temiz idi. Yanından keçen bezi kesler, yüksek sesle danışaraq içki içmenin pisliyinden behs edir, bezileri de lağ edib gülürdüler.
Yavaşca yanına gedib:
- Yaxşısınızmı? -deye soruşdum. Bir ehtiyacınız varmı?
Dodaqlarından, iniltiye benzeyen tek bir söz çıxdı:
- Xesteyem!..

Yere yıxılmaması üçün, bir qolumu beline dolayaraq taksi gözlemeye başladım. Axşam vaxtlarında kesilen qar tekrar yağmağa başlamış ve yavaş-yavaş buzlanmağa başlayan yollarda, bir-biriyle yarışan küçe itlerinin xaricinde bir heyat elameti qalmamışdı.

Avtomobil tapmaqdan ümidimi kesdiyim sırada, yanımda bir taksi dayandı. Sürücüye veziyyeti izah ederek telesmemiz lazım olduğunu söyledim. Xestemizi arxa kresloya yatırdaraq xestexanaya apardıq ve köçürülen sistem qurtarana qeder başında gözledik.

Növbetçi hekim, xesteni heç olmasa donmaqdan qurtardığımızı ifade edir, genc adam ise, hele danışa bilmediyi üçün, bize baxıb gülümsemekle kifayetlenirdi. Sürücü de yanımda idi... Xestemiz bir müddet sonra özüne geldi. Onu tekrar avtomobile mindirib evine apardıq.

Xestemizin yoldaşı, onun tez-tez şeker komasına girdiyini bildiyinden dehşetli bir çaxnaşmaya düşmüşdü ve oğulunu da götürerek küçeye çıxmışdı. Bizi görünce qaçaraq yanımıza geldiler ve böyük bir sevinc içinde qucaqlaşdılar.

Saatlarla süren yorğunluğumuzdan eser bele qalmamış, bize nece teşekkür edeceyini çaşan o ailenin xoşbextliyi qarşısında gözleremiz dolmuş idi.
Ellerimize sarılaraq bizi yola saldıqlarında, sürücüden “Borcum ne qederdir?” -soruşdum.
Başını yelleyerek:
- Borclu deyil, Borc verensen Dostum!.. -dedi. Çünki bele bir yaxşılığa meni de ortaq etdin. Amma belke de iyirmi ildir ağlamaeı unudan bir adama bu gözel duyğunu xatırlatdığın üçün,

[1] 2 >>