oxuduqca illerle nefsi ile heyatını ne qeder çetinleşdirdiyini derk etmişdi...
Üşüdü. Balkondan içeri daxil oldu. Gece namazını qılmaq üçün seccadesini açdı. Belke de bu, onun son namazı idi. Ezrayılın nefesini küreyinde hiss ederek, rebbine sığındı. Secdeye getdiyi zaman xeyli ağladı. Namazı bitirdiyi zaman salam vererken heyatının belke de bu son gününde üzünde teslim olmanın rahatlığı var idi. Telefon zeng çaldı. Gecenin sessizliyi, rahatlığı ve bedenindeki teslimçilik hissi sarsıldı. Yerinde donub qaldı. Yene gece yarıdan ötmüşdü. Telefon susmaq bilmirdi. Yerinden qalxmadı. Telefondakı sesin eyni ses olmasından, "Qatiller hebs edildi" deyilceyinden ve evvelki heyatına qayıda bileceyinden qorxdu. Eyni heyat terzinin, narahatlıqların, başıboşluğun yeniden başlanmasından qorxdu. Qerar verdi: bilmek istemirdi. Artıq rebbinin emr etdiyi kimi gelen her günü öle bileceyi gün, qıldığı her namazı son namazı imişcesine qebul edecek ve her bir kese sanki sabah ölecekmiş kimi sevgi ile baxacaqdı. Telefon uzun-uzun zeng çaldı... Ayağa qalxdı, telefonun şnurunu çıxartdı. Saatını seher namazının vaxtına quraraq ve uşaqlarını öperek sevdiyi heyat yoldaşının yanına uzandı. Sahib olduğu nemetlere göre rebbine şükür ederek, gecenin qollarına rahatlanmış bedenini buraxdı...

<< 1 ... 3 4 [5]